Emo: Cisza, spok

(Emo)
Zamknięty w pośpiechu schemacie, chce odpocząć od swych myśli
Tyle lat w tej samej klatce, patrze jak czas wszystko niszczy
Jak styl z biegiem[?] czasu[?], obserwuje piękną noc
Teraz nie jest tak jak zawsze, co innego widzą oczy
Ile bólu płynie z wiatrem, szepczą historie tych bloków
Gdzie nie słyszą tego uszy, co w tej ciszy duszy odbić
Cisza, spokój wita z boku, wieje chłodem osiedla
Nie słychać już tych szeptów, dziennego zgiełku, pragnienia
Z problemami znów się żegnam, wciąż nadziei płomień płonie
Chce zrozumieć sens, bezsensu, w którym żyje na co dzień
Kolejnego papierosa, gonie, tak jak wodę na kaca[?]
Nadal pod tą klatką stoję, coraz bardziej w beton wrastam
Następnego odpalam, w spokoju oraz ciszy tonę
Niekończąca się opowieść, czas pozbierać myśli swoje
Poukładać wszystko w głowie, dziś sam na sam ja z tym chłodem
I nikt nie patrzy na dłonie, delektuje się spokojem
Lubię stać tutaj stać, mija czas poza domem
Wieje wiatr, nocny wiatr, aja wpleciony w monotonie
Blaski lamp zza okien, lubię patrzeć na to wszystko
Ciężkim zmęczonym wzrokiem, nie myśleć co inni myślą
Lubię cieszyć się ciszą, w samotności leczyć rany
Patrzeć jak gwiazdy błyszczą, i milczą przechodząc - nieznani
Tak jak każdy inny człowiek, mimo to inny wszechświat
Lubie zagłębiać się w sobie, w poszukiwaniu szczęścia
(Kijana)
Lubię ten spokój wokół, nocny szmer bloków
Czekać właśnie, aż ostanie światło w klatce zgaśnie
Patrzeć na cienie i latarnie, i myśleć o tym czego nie pokarze nam dzień
I te cisze, lubię kiedy tylko myśli słyszę
Gdy rozglądam się na boki, a noc falami kołysze
Te historie lubię, to przywiązanie do tych miejsc lubię
Lubię tu być, tutaj kręcić się i żyć
Cisza, spokój, masa kumpli wśród tej garstki bloków
Lubię to wszystko, co jest blisko mego bycia
Jasne, cztery ulice to świat wszystkich nas
Cztery ulice i ja, blokowisko i reszta
Od nazwisk przy domofonach, po mieszkanie w którym mieszkam
Wszystko ma w sobie człowieczka, który żyje swym życiem
Z każdym blokiem, z każdą klatką, wiąże się jakieś przeżycie
I idzie się przez życie, gdy ma się to w głowie
Dobra tak, garstka ludzi, świat, ile mamy strat?
Tylko w sobie, strat jest tyle ile mamy w głowie
Parę popisanych klatek, i szyby powybijane
Ale wszystko od nas dla nich, dla tych co nam przeciwni
Co robili pod górę, choć nie robiliśmy krzywdy, im
Oni chcieli użyć drzwi, przez które wypadamy
I nieudała się walka, wygrała jak palenie w klatkach
Wygrała, więc poco ta walka.......?