Cotton Cat: Nie nasze s

Staszek zapytał cię, o czym ten wiersz.
- O niczym - odparłeś - zresztą, jakby rzec,
Cała poezja właściwie traktuje o niczym.
Staszek roześmiał się - zwykła rzecz.
Byliśmy w Anglii. Padał deszcz.
Pracowaliśmy oczywiście nielegalnie.
- Uwierz mi - rzekłeś - odkąd jestem tu
Nie napisałem nawet czterech słów.
Jak sądzisz, czy przez tak długi czas
Nie wyjdę z wprawy ?
Ja wierzę, że jeszcze coś tutaj napiszesz.
Nie szkodzi, że znowu o niczym.
Te wiersze lubię najbardziej.
I lepiej nie myśleć, że gdzieś poza nami
Na pewno kwitną lipy i słońce
Strzela w poetów wierszami.
Odkąd tu jestem, układam muzykę
Do słów słyszanych wieczorem w kawiarni.
Wiersze przychodzą i odchodzą znów
A ulice huczą orgią pustych słów
Nie moich, nie twoich,
Nie naszych, nie obcych, nie brzmiących.
Umarła muzyka, a pozostał rytm
I słowa, których nie rozumie nikt
Nie moje, nie twoje,
Nie nasze, nie obce, nie brzmiące,
umierające.
Patrz, nowi poddani Korony Brytyjskiej
Z dziwnym, znajomym akcentem
Śpiewają Boże chroń króla
Więc napisz coś jeszcze nim minie to lato,
Nim Anglia odmierzy nam życie w Szterlingach,
Nim z trudem dopniemy walizki,
By coś tu także i po nas zostało
Prócz dwóch par zużytych, roboczych rękawic.
Wiersze przychodzą...
Umarła poezja, niech żyje poezja !
A błaźni niech żądzą światem,
Na który z obłoków wrócimy
I resztę życia spędzimy na rybach
I piciu wódeczki przy cieple ogniska.
Zgubieni wśród jezior i lasów
Będziemy gadali, będziemy pisali
Pieśni, miast długich listów do kraju.
Wiersze przychodzą...