Dka: Mini historia

Kolejny dzień przyszedł, chłopak śpi w celi.
Raczej nie śpi, zamknięte oczy, ale myśli.
To już drugi rok, sam ma 20.
Znowu łzy ciche spływają po policzkach.
Myślami wraca w ten zimny wieczór, gdy się śpieszył,
żeby zdążyć, aby pomóc w domu.
Wyszedł ze szkoły, robiło się już ciemno.
Wydmowy wiatr wieje. Jeszcze powiedział: "do jutra" komuś.
Telefon dzwoni" "o której będziesz? - godzina może więcej,
do końca nie wiem". Biegnie na przystanek, żeby złapać busa.
Dmucha w ręce. Założył już słuchawki, żeby muzyki posłuchać.
Mijają minuty, w tym mrozie czas się dłuży.
Niedużo ludzi, każdy jakiś smutny.
Nagle z tyłu krzyki jakieś.
Chłopak się odwraca, widzi dwóch frajerów lejących małolata.
Przechodnie idą, nie widzą?, raczej nie chcą.
Jakby mroźny wieczór pozbawił ludzkich uczuć.
Nasz bohater ze strachem, ale zaczął biec dalej,
żeby osłonić i pomóc pomóc temu, który leżał.
Motanina, jęki jakby czas zamarł.
Ci, co stali rozmawiali tylko, ale nikt nie działał.
Jeden z napastników padł nie oddychał,
drugi widząc co się dzieje uciekł.
Nasz bohater się odwrócił, chciał go chyba schwytać.
Ubierał pasek, klucze, zorientował co się dzieje.
Ten małolat też uciekł dokądś.
Został tylko chłopak z napastnikiem, który nie oddychał.
Świadkowie powiedzieli, że to porachunki,
pewnie byli pijani, więc sobie zasłużyli.
W sądzie nikt nie chciał mówić jak było szczerze.
Nasz bohater przegrał, a chciał tylko pomóc w dobrej wierze.