Jacek Kaczmarski: Legenda o Mi

On ją dostrzegł nagle, ona go dojrzałaI świat im zniknął z oczu, jak z dmuchawca puszek.Ciało - jak powietrza - zapragnęło ciałaI czujnie się jęły obwąchiwać dusze.Tyle niepewności i odwagi tyle!Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę...Liczyli razem gwiazdy, biedronki i ptaki,Bo na siebie liczyć nie śmieli na razie.Każdy gest - sygnałem, każdy uśmiech - znakiem,Los - szyderczym szyfrem, astrologią wrażeń.Tyle prawd przewrotnych i tajemnic tyle!Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę...Aż wręczył jej tulipan: prężny, łebski, gładki,Purpurą nabrzmiały, jak płonącym mrokiem.A ona na to róży rozchyliła płatki,By spłynęły po nich życionośne soki.Tyle tkliwych lęków w nieuchronnej sile!Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę...Misterium energii - wulkan, błyskawice,Szramy po pazurach i chwalebne sińce;Zachłanną bachantkę skrzesał z bladolicej,Ona - z trubadura - swego barbarzyńcę.Tyle zapamiętań i przebudzeń tyle!Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę...Gniazdo i pisklęta, spełnione pragnienia,Uznali więc, że teraz stać ich już na wszystko:Za dnia naprawiali usterki istnienia,Nocą przy kominku strzegli paleniska.Tyle dobrej woli, próżnych trudów tyle!Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę...On ją zaczął zdradzać, choćby i w marzeniach,Ona drżała - czując cudzych oczu dotyk...Czas im siebie skąpił na wspólne olśnienia,W bitwy się zmieniały codzienne kłopoty.Tyle w nich oskarżeń i winy w nich tyle!Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę.I dopadł ich spokój. Ani się spostrzegli -Już grzali zziębłe stopy, choć wygasł kominek.I jeszcze z nawyku stare kłótnie wiedli,Gdzie miłość błądziła, jak zbędny przecinek.Tyle niespełnienia i przesytu tyle!Ale już wiedzieli, że tylko przez chwilę...Aż jemu się zmarło i ona w ślad za nimOdeszła między gwiazdy, ptaki i biedronki.Wszak byli na wieczność w sobie zakochani,Nie cierpiąc nawet w kłótniach najkrótszej rozłąki.Tyle było życia - konania w nich tyle...Ani nie poczuli, że tylko przez chwilę.