Jacek Kaczmarski: Wyznanie Kalifa, czyli o mocy ba

Odkąd me oczy łzą wstrętu syconeZeszły się z Twoich powolnym ukłonemZnajdując wyzwań i łask obietnice -Nie dbam o skarby i gardzę mym tronem;Odkąd ujęłaś znudzony mój członekW wysmukłych palców zwinną ośmiornicęWiem, że mam berło, a Ty masz koronę,W której obręczy zapłonę, nie spłonęBo choć mnie chłoniesz -Ja Tobą się sycę.A ty niespiesznie tkasz zdarzeń kobierzecWęzeł za węzłem w rytm serca uderzeńW gęstej osnowie nie chybiając wątkuChociaż w najdziksze prowadzisz rubieże.Idziemy razem labiryntem ścieżek,Gdzie jeden koniec wiele ma początków,Bo cały z Twoich utkany zamierzeń...Należysz do mnie, do Ciebie należęI Tobie wierzę,Bo Ty jesteś prządką.Odkrywam wszechświat przez rzęs Twych kurtynyPrzez siedmiu niebios przejrzyste muślinyI Tobą słyszę lasy i ogrody,Ptaki, zwierzęta, wichrowe równiny.Tobą woń wdycham piżma i cytrynyTobą smakuję orzechy i miodyTobą zanurzam się w chłodne głębinyGdzie nie ma bólu, obawy ni winy -W ciche krainyŚwietlistej pogody.Z tej świetlistości wysnuwasz opowieśćSłodką, soczystą i cierpką - jak człowiek,Gęstą od tęsknot, cudów i koszmarów;Ale jej końca nigdy się nie dowiem,Bowiem zawieszasz na jednym ją słowie,W którym zaklęte szukanie jest - czaru.- Mów dalej - błagam, wstrzymany wędrowiec,Pan Twego losu i więzień Twych powiek,Nad życie, zdrowieSpragniony Twych darów...Lecz Ty wiesz dobrze dlaczego tak zwlekasz:Zastyga wicher, wstrzymuje bieg rzeka,Nie kończy zwierz skoku i słońce nie gaśnie,Zawiesza oddech łąka i pasieka.I Ta, co ciemność ma kłaść na powiekach,Przy której milknie gwar szczęścia i waśni,Kruszą się twierdze zamiarów człowieka -Też trwa bez ruchu, cicha i daleka,Bo i śmierć czekaNa dalszy ciąg baśni.Złote złudzenie! Przepyszna szarado!Skarbie Sezamu! Marzenie Sindbada!Objawienie moje! Tajemnico!Krynico woli! Bezwładu kaskado!W Tobie się wznoszę.W Tobie opadamW pełnię i w nicość...Szeherezado.Jacek Kaczmarski16.2.1999