Joanna Rawik: Ikona

Jedzie Jurij drogą od cerkiewek,Jedzie Jurij żeby zabić smokaNie zatrzyma go czar czarnobrewekNie zatrzyma go i noc głębokaRży na jucznie konik jego.........?Z burym........?......?W krwi umyje miecz swój poszczerbionyI pojedzie dalej przez BieszczadyPrzez Bieszczady zieloneStrony świata straconeNiebo mokre jak rana W górę w górę na szczytMknie o drogę nie pyta Jeszcze widać kopytaLecz w obłoku już znikaAż i całkiem już znikłA tak piękny był on czasem Jak jesienny dzwonGdy go niosą borem lasemCzarne skrzydła wronPrzez Bieszczady zielone Dzwoni jakby tym dzwonemJeszcze jakby go słychaćZanim wjedzie na szczytChociaż skryty w obłokuCzai konia do skokuA gdy runie jej bokuJuż nie ujrzy go nikt,nikt,nikt,niktPrzeszedł wicher po cerkwiach dreszczem,Zapaliła jesień swe lichtarzeNastroiły swoje skrzypki świerszczeW tony smutnych ikonowych zdarzeńŚwięty Jurij zgubił się i bastaW żalu stoją dęby z żołędziamiWiatr się krzykiem po cerkiewkach szastaŚwięty Jurij zmiłuj się nad namiPrzez Bieszczady zieloneStrony świata straconeNiebo mokre jak rana W górę w górę na szczytMknie o drogę nie pyta Jeszcze widać kopytaLecz w obłoku już znikaAż i całkiem już znikłA tak piękny był on czasem Jak jesienny dzwonGdy go niosą borem lasemCzarne skrzydła wronPrzez Bieszczady zielone Dzwoni jakby tym dzwonemJeszcze jakby go słychaćZanim wjedzie na szczytChociaż skryty w obłokuCzai konia do skokuA gdy runie jej bokuJuż nie ujrzy go nikt,nikt,nikt,aaa nikt nikt nikt nikt