Rover: Grawitacja

Oglądam życie od środka, uczę się kadrów,
Schowaj w moje słowa ciało skulone od wiatru,
Gdybym miał skrzydła, usiadłbym na maszcie statku,
Pióra przekuł w żelazo, siadając na pasie startu.
A między Niebem a Ziemią trzyma mnie mnie twój oddech,
Bo być z tobą z rozsądku byłoby nierozsądne,
W bańce grawitacji kładę na broń bagnet jak żołnierz,
Oklejam karbid światłem, by rozświetlić dalszą drogę.
Za dużo gęstych słów, by zniosły je płuca,
Skala uczucia mierzona w jedenastu minutach,
Idę po konstelacji oddechów poszukać tego,
Czy poza tobą jeszcze coś trzyma mnie tutaj.
Mówią mi, że grawitacja ma mnie trzymać przy Ziemi,
A twoje serce, jak śpiew syren ma skraść egoizm,
Mówisz, że jesteśmy sobie przeznaczeni,
Więc narysuj mi skrzydła, bym mógł uciec z niewoli.
Bo rzucam więzy o skały jak kalekie dziecko Spartan,
Pierdolona spacja, aż się prosi o hashtag,
Nasze imiona spisane, a między nami kratka,
Skaczę na skrzydłach losu, trzyma mnie grawitacja.

Chciałbym ci poświęcić czas i nie stracić czasu.. } x8

Uśmiechnij się, życie to najpiękniejszy sen,
Jestem nad Ziemią trzymając gałęzie drzew,
Piszę list jak Emil Blef, nie budź mnie,
Bo czy coś może smakować lepiej niż tlen?
Życie lekkie tak, że rosną skrzydła,
Czujesz się dziwnie latając, choćby w myślach,
Próbuję znów na przekór grawitacji pisać,
Ale liter nie potrafię oderwać od języka.
I tylko gdy idę, to czuję #airwalk
Nieważne to, co jest przede mną,
Kiedyś kończy się karbid i nastaje ciemność,
I przyjdzie trzymać nam życie słabszą ręką.
Póki do tego nie dojdzie, trzymam halabard charakter,
Broniąc słów artefaktem, lecących w powietrzu kartek,
Nawet jeśli tylko ducha hartem obalam tę grawitację,
Na to mi to, by stać przed Bogiem jak Ariel.
Równy Bogu, próbuję oszukać życie,
Tracę skrzydła z miłości, jak Maleficent,
Stworzony na twoje podobieństwo, marzyciel,
Taki jak ty, z blizną zamiast skrzydeł.

Równy wszystkim.
Podatny tym samym prawom grawitacji.

Uwertura, rzeczywistość, planeta Ziemia,
Punkt odniesienia, latam bez prawa ciążenia. } x4