Bob Dylan: Boots of the Spanish leather

Hen za morze wyruszam, więc czas żegnać się,
Wczesnym rankiem odpłynąć zamierzam.
Co ci przysłać, co mogłoby ucieszyć cię
Z tego miejsca, do którego zmierzam?

Nie chcę żadnych, kochana, prezentów i słów
Nie potrzeba mi też talizmanu
JChcę, byś taką, jak jesteś wróciła tu znów
Z samotnego tego oceanu..

Tyle pięknych przedmiotów widziałam tu już,
Złote cacka, srebrne medaliony...
Cóż ci przywieźć, kochany, z tych madryckich wzgórz
Lub z nadmorskich brzegów Barcelony.?

Gdybym z nocnego nieba dostał gwiazd nawet sto
I diamenty z głębi dna morskiego,
To za twój pocałunek chętnie oddałbym to,
Bo nie pragnę więcej już niczego.

Mogę przez długi czas teraz nie widzieć cię
Więc dlatego ponawiam pytanie
Czy coś mogę ci wysłać, byś pamiętał wciąż mnie
Aby było łatwiejsze rozstanie.

Och, jak możesz, kochana, skąd u ciebie ta myśl,
Która tylko mi smutek przynosi?
Wszak o te same rzeczy. które chciałbym mieć dziś
Także jutro na pewno bym prosił.

Otrzymałem dziś list, a w nim kilka jej słów
Z tego statku, na którym żegluje:
"Nie znam dnia, miły, kiedy powrócę tu znów..
Pewnie wtedy, gdy chęć tę poczuję".

Jeśli już, moja miła, takie myśli są twe
Jeśli myśl taka umysł twój drąży,
Jestem pewien, że więcej nie chcesz być obok mnie,
Ale w kraju, do którego dążysz.

Niechaj wiatry zachodnie nie grożą ci, nie,
Ani ciężkie burzowe chmury...
Jedną rzecz, jeśli chcesz, możesz przysłać dziś mnie -
Dobre buty z hiszpańskiej skóry..