Charles Aznavour: La boheme

Chcę przybliżyć ten czas,
który dla młodszych z was
już nie może być znany.
Na Montmartrze w te dni
kwitły liliowe bzy,
pnąc się nam pod oknami.
Skromna izdebka tam,
co była gniazdkiem nam,
nie była ideałem.
Tam poznaliśmy się -
ja, który głodowałem,
malując nagą cię.

Cyganeria, cyganeria...
Szczęścia nie mącił nam żaden cień.
Cyganeria, cyganeria…
Jadało się co drugi dzień.

W knajpkach ze wspomnień mych
byliśmy w gronie tych,
co na sławę czekali.
I chociaż każdy zuch
miał wtedy pusty brzuch,
wierzyć w nią nie przestali.
A gdy ktoś spośród nas
obraz sprzedał w ten czas
za kolację przy świecach,
czytany wierszy tom
zebranym wokół pieca
oddalał zimę złą.

Cyganeria, cyganeria...
Znaczyło to, żeś piękną jest.
Cyganeria, cyganeria...
Każdy z nas miał geniusza gest.

Często zdarzało się
przy sztalugach i mnie
spędzać noce bezsenne,
poprawiając kształt ust,
zarys biodra, czy biust.
Nie było to daremne.
A z nastaniem poranka
kawę z gęstą śmietanką
w naszym kręgu piliśmy.
Każdy czuł szczęścia smak.
I mocno kochaliśmy, .
i żyć się chciało tak.

Cyganeria, cyganeria...
Każdy z nas miał 20 lat
Cyganeria, cyganeria...
Żyliśmy tym, czym żył nasz świat.

Kiedy pewnego dnia
zechcę także i ja
na Montrmartrze zagościć,
nie rozpoznam już tam
ulic, murów i bram -
świadków mojej młodości...
Chciałem poszukać tej
dawnej pracowni mej,
z której nic nie zostało.
W swej nowej szacie, cóż,
z Montmartre'u smutkiem wiało,
a bzy umarły już.

Cyganeria, cyganeria...
Czas młodych i szalonych lic
Cyganeria, cyganeria...
Dzisiaj nie znaczy to już nic.