Izabella Konar: Pieśń o gen. Tadeuszu Jordanie Rozwadowskim

Historia Polski ma Bohatera,
pamięć którego wróg wciąż zaciera,
to nasz generał, nasz Żołnierz Polski
Tadeusz Jordan Rozwadowski.
Cnota rycerska i Orzeł Biały,
w Jego rodzinie się zachowały.
Na Wielką Wojnę wyruszał śmiało,
gdyż niepodległość to przynieść miało.

Miał wielki talent, sprawdzał się w boju
chronił cywilów, w trudzie i znoju.
Gdy inni pierzchli, z frontu zbiegając
przejął dowództwo przeciw Moskalom.
A gdy już pierwsze świty wolności
dały nam zręby niepodległości,
utworzył wojsko na polskiej ziemi
jako szef sztabu, Ojciec nadziei.

Z Jego rozkazu na Jasnej Górze,
stanęli chłopcy w polskim mundurze.
Padła komenda, rozkaz ziściła
zaborczych kajdan ciężar zrzuciła.
W kronikach zapis do dziś wyryty,
a Orzeł Biały chwałą okryty.
Wówczas zaświecił promień wolności
w murach duchowej stolicy Polski.

Waleczne losy Rozwadowskiego,
rzuciły Go do grodu Lwiego.
Obrońca Lwowa, resztkami sił
wspólnie z załogą na śmierć się bił.
Pełnił dowództwo, na czele stał,
gdy wróg nacierał do miasta bram.
Tak jak obiecał uchronił Lwów
po generalsku dotrzymał słów.

W tysiąc dziewięćset dwudziestym roku
podniósł morale całemu wojsku.
Kiedy dowodził, dodawał sił
czerwoną dzicz rozbili w pył.
Tak wielkie dzieło na losy Polski
z pomocą Bożą, wniósł Rozwadowski.
Pod rozkazami Rozwadowskiego
Polska zaznała cudu Bożego.