Lor: The Garden of Happy Dead People

Był kiedyś ogród,
w którym unosiło się wiele koszmarów,
lecz ludzie bez wątpienia byli w nim szczęśliwi.

Martwi, złamani gdzieś w środku,
ich słowa wciąż niewypowiedziane,
nie zmiennie trwali w szczęściu.

Po obiedzie popijali krew,
każda z ofiar stawała się zwycięzcą
pozostaniemy szczęśliwi, wraz z nimi.

Samobójcy na drzewach,
pociski zamiast pszczół.
Mam pewność, iż oboje polubimy ich cierpienie.

Rosły tam stokrotki strachu,
już martwe, ponieważ nie miały łez.
Ludzie bez wątpienia byli szczęśliwi.

Zamknięci w skarbnicy własnych krzywd,
były dla nich jak lekarstwo,
więc wciąż trwali w szczęściu.

Prawdziwa miłość była tam *podstawą,
cierpienie okazało się być koniecznością,
lecz trwali w szczęściu.

Mam nadzieję, że w wkrótce znajdziemy się wśród nich,
jednak te pewność ma tylko Bóg.
W końcu będziemy choć trochę szczęśliwsi.





*W samym tekście jest 'paving', czyli brukować. Jednak średnio pasowało do zdania, mam więc nadzieje, iż nikomu nie będzie przeszkadzać taka interpretacja.