O.S.T.R.: Diagnoza

Zwrotka 1

Graliśmy koncert w Bielsku, nagle ból, zła wiadomość.
Jakbym oberwał nożem tuż nad przeponą.
Głupota czy honor, dotrwałem do końca.
Czułem się, jakbym odpływał, tracił z obrazem kontakt.

Ktoś prosił o autograf mnie, nie miałem siły
Wyjść do ludzi – naszych ludzi z tej samej gliny.
W bezruchu dwie godziny, jak złapany na spinning,
Nie wierzyłem w rzeczywistość i jej zakłamany wynik.

Szary odwiózł mnie do domu,
Każdy mówił: „Idź się zbadaj, lekarz by ci wiedzą pomógł”.
Jak wyszedłem z samochodu, tak między nami,
Latałem jak Fisz trzydzieści centymetrów ponad chodnikami.

Są takie chwile, że serce mocniej bije,
Jakbyś dostał na rękę w jedną stronę bilet.
Wybacz, po swoje idę, zlekceważyłem thriller.
Przecież nic mi się nie stało, w końcu żyłem na tą chwilę.

Refren:

Niejeden wróg życzył mi, abym upadł na pysk.
Niejeden pluł w moje drzwi, abym umarł już dziś.
Niejeden tchórz szydził z tych, którzy walczyli, by wciąż żyć.
(Nie poddając się w tym.)


Zwrotka 2

Przeleżałem cztery dni na podłodze w studiu.
Rano ból jakby przechodził, gorzej po południu.
Żona chciała dzwonić po karetkę, widząc to zdarzenie,
W oczach miała strach, powoli traciła nadzieję.

Obiecałem jej: pojadę na rezonans.
Nawet najprostsze badanie więcej oddaje niż słowa.
Błagała mnie, mówiła, że kto się poddaje, kona.
Taka prawda, jedna chwila, nic tu nie zostaje po nas.

Szary odwiózł mnie do szpitala,
Kochan czekał już przed drzwiami, jakby przeczuwał ten dramat.
Umówiony na dziewiątą, biała sala,
Urządzenia jak z kosmosu, moja kolej na badania.

Są momenty, że każdy by cofał czas,
Zwłaszcza wtedy, gdy realia uderzają prosto w twarz.
Istotne jest to, co w nas, doświadczenie nauką.
Dowiedziałem się, że na koncercie wybuchło mi płuco.