Pink Floyd: Nobody Home

Mam małą czarną książkę ze swoimi wierszami
Trzymam w torbie szczoteczkę do zębów i grzebień
Kiedy dobry ze mnie pies, czasem rzucą mi kość
Mam elastyczną taśmę, która trzyma buty w całości
Posiadam bluesa spuchniętych rąk
I trzynaście kanałów gówna w TV, z których mogę wybierać
Mam elektryczne światło
I mam też wizję przyszłości
Posiadam wyjątkowe zdolności postrzegania
Stąd właśnie więc wiem
Że kiedy próbuję przez to przejść
Dzwoniąc do ciebie
Nikogo w domu nie będzie
Mam kultową trwałą Hendrixa
I niedwuznaczne okrągłe zwęglenia
Wszystkie na przedzie ulubionej satynowej koszuli
Mam nikotynowe skazy na palcach
Srebrną łyżkę zawieszoną na łańcuszku
I fortepian, dla podtrzymania resztek upadłej moralności
Posiadam dzikie, lustrujące oczy
Mam nieposkromioną potrzebę, by się wzbić i latać
Lecz nie mam dokąd odlecieć
Och kochana, kiedy podnoszę słuchawkę telefonu
Wciąż nie ma nikogo w domu
Mam parę butów Gohills
I mam wątlejące korzenie