Andrzej Nejman: Cyklista 1904

Co za czasy szalone, co za tryumf techniki, Jeśli dalej tak pójdzie, to doprawdy aż strach! Świat obłędnie gna naprzód i osiąga wyniki, Jakich nikt nie przeczuwał we snach. Mnie ta pasja postępu opętała od dziecka Tam do licha z zaduchem gabinetów i sal! Innych kręci Ziemiańska, czy Resursa Kupiecka, A ja tylko na rower i w dal! Ten pęd, ten pęd, porywa mnie, Stalowy rumak chyżo mknie. Po szosie śmiga niby ptak, Aż tchu mi w piersiach brak Tu bór, tam las, tu jakiś most, Już miasto o dwadzieścia wiorst, I nóżką raz, i nóżką dwa, Ach, jakiż czar to ma. I szybciej i szybciej, aż wiatr w uszach świszcze, Gdy widzę przeszkodę zdobywam ją w mig. Dziewczęta wołają: Ach, mistrzu nad mistrze, Patrz, jaka postawa i szyk.! Ten pęd, ten pęd, gdy naprzód gnam, Prawdziwy szał, powiadam wam. Ten sport, rozkoszy daje w bród, To ósmy świata cud! Na Dynasach koledzy - każdy zdobny w zasługi, Tutaj medal, tu żeton, że aż oczy ci rwie! Ten za piknik w Nasielsku, ten za wyścig do Strugi, Każdy z nas rzekłbyś as WTC! Ktoś się kąpie w szampanie, albo spija koniaki, Inny woli karcięta, albo "cherchez la femme"... Potem bóle ma w krzyżach i muskuły jak flaki, A ja - proszę! Bo sposób swój mam! Ten pęd, ten pęd, porywa mnie, Stalowy rumak chyżo mknie. Po szosie śmiga niby ptak, Aż tchu mi w piersiach brak Tu bór, tam las, tu jakiś most, Już miasto o dwadzieścia wiorst, I nóżką raz, i nóżką dwa, Ach, jakiż czar to ma. I szybciej i szybciej, aż wiatr w uszach świszcze, Gdy widzę przeszkodę zdobywam ją w mig. Dziewczęta wołają: Ach, mistrzu nad mistrze, Patrz, jaka postawa i szyk. Ten pęd, ten pęd, gdy naprzód gnam, Prawdziwy szał, powiadam wam. Ten sport, rozkoszy daje w bród, To ósmy świata cud! Za cyklistą gotowe panny w ogień by skoczyć, Ma się w sobie ten - psia kość! - jakiś magnes, czy co? Z rozwódkami tysiące mógłbym faktów przytoczyć, A mężatki dopiero... Ho ho! Gdy zdradzony mąż w szale chwyta fuzję czy flower, I wybiega za gachem żeby pomścić swój ból, Ja zabieram mu żonę i ją wsadzam na rower I drwię sobie z rogacza i z kul! Ten pęd, ten pęd, porywa nas, I nóżka w nóżkę, raz i raz I pal go diabli, co tam mąż Gdy my przed siebie wciąż! Ach co za pęd, ach co za ruch, I dzwonek dzyń dzyń, i serce buch buch, "Wraz z tobą tak przez życie mknąć Cyklistą moim bądź!" Wieczorem na łączkę dajemy gdzieś susa Tam lubą bogdankę kołyszę do snu, A kiedy zasnęła to kradnę całusa I dalej na rower, i luuu! Ten pęd, ten pęd porywa mnie Z powrotem więc do miasta mknę, Tak w dobie techniki żyje człek, Wiwat dwudziesty wiek!