Anna Przybył: Lipcowa sukienka

Czy pamiętasz ten dzień,
gdy w lipcowej sukience
po raz pierwszy spotkałam Twój wzrok?

Przeczuwałam niewiele,
lecz nie wiedząc kim jesteś
szłam za Tobą, niepewnie, krok w krok.

Trudno nawet powiedzieć,
czy wierzyłam do końca,
że historia ta może mieć sens...
Raczej byłam tęsknotą,
niewiedzącą i chcącą,
by ktoś zobaczył mnie.

Nie musiałeś mnie kochać,
chociaż byłoby pięknie,
lecz przywykłam do świata,
w którym silny nie klęknie.
W nim nie czas i nie miejsce,
w tej lipcowej sukience
romantycznie iść w stronę ołtarza
- nie czas i nie miejsce.

Mogłeś być tak jak oni,
dać mi piękne złudzenia,
czy nie miałeś poczucia humoru?

A Ty dałeś mi szczęście,
gdy w lipcowej sukience
w deszczu kroplach bezwiednie tańczyłam.

Tylko co tu z nim zrobić,
jak się ze szczęściem obchodzić?
Delikatnym, ulotnym, niepewnym...
Powiedziałeś - najprościej, dać mi dużo miłości 
tej prawdziwej, uczciwej i skromnej.

Nie musiałeś mnie kochać,
chociaż byłoby pięknie,
lecz przywykłam do świata,
w którym silny nie klęknie.
W nim nie czas i nie miejsce,
w tej lipcowej sukience
romantycznie iść w stronę ołtarza
- nie czas i nie miejsce.

Patrzeć w oczy miłości, widzieć blaski, szarości
widzieć wszystko, bez ścian i tajemnic
widzieć ciebie i siebie,
tak spokojnie jak w niebie
zaplątanych w cud niepamięci.

Gdyby nie to spotkanie
dalej szłabym na oślep
długimi, krętymi drogami.
Nie chcę myśleć kochanie,
jak potrafi być pusto,
gdy się żyje własnymi cieniami...

Nie musiałeś mnie kochać,
chociaż byłoby pięknie,
lecz przywykłam do świata,
w którym silny nie klęknie.
W nim nie czas i nie miejsce,
w tej lipcowej sukience
romantycznie iść w stronę ołtarza
- nie czas i nie miejsce.