Babilon: Fatalna niedziela

To było tak, zaraz ci opowiem, jechałem do niej, był słoneczny dzień
Z okna pociągu widziałem pola, widziałem i chciało się żyć
W Krakowie, dwadzieścia po czwartej, kupiłem kwiaty, kupiłem wino
Pamiętam w monopolowym uśmiechała się miło dziewczyna
Poszedłem piechotą, słońce z ukosa, usiadłem na ławce na papierosa
Wciągnąłem, wypuściłem dym nosem, myślałem o jej włosach
Gołębie latały, głowy przekrzywiały, patrzyły mi w oczy
Zdusiłem peta, zebrałem się, wstałem, wspomniałem jej włosy
Wreszcie na miejscu, stara kamienica, nikt się nią nie zachwyca
Spróchniałe schody, brudne ściany, poręcze wyszlifowane
Otworzyłem kluczem, co sama mi dała, kiedy mnie żegnała
Zdjąłem buty, płaszcz do szafy co w ścianie schowana
Przy wejściu obok moich stały drugie męskie buty czarne
Drugi męski płaszcz, ciemnobrązowy w szafie
Z niepokojem wszedłem dalej, nikogo nie było
W drugim pokoju to czego się bałem się potwierdziło
Ona i on razem na łóżku, do dzisiaj nie mogę zapomnieć
Gdy to zobaczyłem nie mogłem już myśleć przytomnie
Gdy oprzytomniałem, w kałuży krwi odrętwiały siedziałem
Obok dwa ciała, kuchennym nożem zasztyletowane
Zabrali mnie, się nie opierałem, do wszystkiego przyznałem
Do dziś mi się śnią pocięte ciało z ciałem
Czasem tylko, gdy słońce wpadnie przez kraty
Leże na pryczy leżę z sercem rozdartym.
Nie zapomnę twych ust czerwonych
Nie zapomnę włosów rozpuszczonych
Pamiętam dobrze pamiętam dobrze twoje słowa
Nie zapomnę twych czułych dłoni
Nie zapomnę gdy drżysz podniecona
Pamiętam dobrze pamiętam dobrze twoje szepty
Czemu byłem aż tak głupi
Słyszę teraz rechot trupi
Pamiętam dobrze pamiętam dobrze twoje słowa
Nie zapomnę twych ust czerwonych
Nie zapomnę włosów rozpuszczonych
Pamiętam dobrze pamiętam twoje oczy