Charles Aznavour: Que C'est Triste Venise

Jak smutna jest Wenecja, kiedy miłość umiera.
Jak smutna jest Wenecja, gdy nie kochamy się.
Szukamy jeszcze słów, lecz nuda je zabiera
Choć chciałoby się płakać, trudno o jedną łzę.
Jak smutna jest Wenecja wtedy, gdy barkarole
Niosą nam pustą ciszę, a nie miłości żar.
Gdy ze ściśniętym sercem patrzymy na gondole
Chroniące w sobie szczęście zakochanych par.

Jak smutna jest Wenecja, kiedy miłość umiera.
Jak smutna jest Wenecja, gdy nie kochamy się
Tyle świątyń, muzeów wrota swoje otwiera
I zawiedzione oczy swym pięknem skusić chce.
Jak smutna jest Wenecja, gdy nic już nie zachwyca
Kiedy znajomej dłoni próżno szukamy znów
I gdy z nutką ironii, w nocnym świetle księżyca
Zapomnieć próbujemy, nie mówiąc zbędnych słów..
Czas żegnać już gołębie, co nam eskortą były.
Czas żegnać i Most Westchnień oraz marzenia me.
Nazbyt smutna Wenecja. Dni szczęścia się skończyły,
Nazbyt smutna Wenecja, gdy nie kochamy się.