Charles Aznavour: Tu t'laisses aller

Jakże zabawnie widzieć cię
Gdy jesteś tam, malujesz brwi.
A ja żartować teraz chcę,
Alkohol w tym pomoże mi.
Prawda, wypiłem dzisiaj coś,
By mieć odwagę wyznać, że
Już coraz bardziej mam cię dość
I zbrzydły mi ploteczki twe.
Twe ciało, które sprawia, że
Nazbyt cnotliwy ze mnie gość.

Winien ci jestem słowa te
Złościsz, tyranizujesz mnie
Twój charakterek znoszę wszak
Ale niekiedy słów mi brak
Gdzież podział się nasz wspólny świat?
Czasem udusić chciałbym cię
Jakżeż zmieniło cię pięć lat...
Dziś żyjesz tylko z dnia na dzień.

Ach, miło spojrzeć na twój strój
Choć nie jest to już mody krzyk.
Ten niedopięty szlafrok twój
I twe lokówki... Cóż za szyk!
Więc co dzień pytam siebie; "Jak?
Jak mogłaś zauroczyć mnie?
Jak mogłem się zakochać tak
I oddać tobie życie swe?".
Twej matki kopią stajesz się,
Więc jak chcesz wzbudzić miłość? Jak?

Coż, przyjaciele widzą, że
i przy nich też obrażasz mnie
Twój jad i gniew, bojowy duch
Mógłby rozbijać góry w puch.
Wygrałem na loterii los
W dniu, w którym spotkaliśmy się.
Zamilcz, lub ścisz przynajmniej głos...
Nie, żyjesz ciągle z dnia na dzień.

Jesteś tyranem, dręczysz mnie.
Gdzie twoje serce? Dusza gdzie?
Lecz ciągle żyję z myślą tą,
Że jednak jesteś żoną mą.
Tak bardzo chciałbym widzieć cię,
Jak odzyskujesz dawny styl.
By schudnąć, sportem zajmij się.
Przed lustrem spędzaj więcej chwil,
Uśmiechem popraw sex-appeal.
Wraz z ciałem odśwież serce swe.

Nie myśl, że nienawidzę cię,
Jak dżumy nie unikaj mnie,
Lecz powiedz kilka miłych słów
I tą dziewczyną stań się znów,
Co dała tyle szczęścia mi
I czasem myślę sobie, że
Chciałbym, by powróciły dni,
Gdy życie samo niosło cię.