Cztery Pory Miłowania: Bieszczadzka tęsknota

DLACZEGO POWRACAM W BIESZCZADY

wybacz mi
sercem i źródłem mojej włóczęgi
jest samotna tęsknota
cierpię na zmienność nastroju
droga którą idę jest niepogodą
twarzą rozbitą na polu chmurą ciemną
niespełnionych oczekiwań
a tam za horyzontem bezchmurne niebo
wiatr dobroć rozsiewa
milknie tęsknota
ludzie chodzą z odkrytą głową
to mój bezczas
moje bezdroże
podążam ku niemu a jeśli dojść nie potrafię
wołam - Przyjdź
patrząc w okular

powrócę tu jeszcze nie raz
gdy zmieni się tylko pogoda
zwłaszcza ta jesienna kiedy buki
czarują czerwienią
i ściśnie ich mróz za chwilę