Grammatik: Kamienie

Krople deszczu na skroniachPatrzę na Wisłę a kartki mokną w dłoniachPatrzę na życie, miasto śpi bezpiecznie w domachGdzie w każdym z nich mieszka niejedna historiaCzasami wkradam się jak złodziej w czyjeś życieW brudach brodzę w śmierci i śmiechu zachwycieCzasem zazdroszczę, czasem nienawidzęWiem, że każdy ma swoją drogę ja o swojej wam piszeI słucham ludzi, w ich oczach widzę siebieMoże naiwnie w solidarność między nami wierzęW czterech ścianach zaklęty niejeden dramatPrzeklęty, który chcesz wyrzucić z siebieWiele bólu, który trochę już zaśniedziałAle wciąż krzyczy by ktoś o nim opowiedziałNawet, jeśli będą mówić, że pamiętać nie wartoTo my i kamienie jesteśmy świadkiem z przypadkuChcę wyrzucić z siebie gniew, wyruszam w miastoUciekam z miejsca, w którym czuję się zbyt ciasnoWarszawa nie śpi, dzisiaj będzie moją parąZa ręce przez bruk, nocny spacer ku gwiazdomPrzemierzam miejsca, które znam na pamięćTysiące kroków tylko po to by sens znaleźćSpokojna noc, powoli zanurzam się w ciszyI tylko wiatr rozwiewa niespokojne myśliNiby samotnie, jednak mam tu słuchaczyDookoła kamienie, które niejedno widziałyI myślę gdyby kamienie mogły mówićPowiedziałyby prawdę tak różną dla ludziTo cichy świadek, więc opowiem mu historięMożesz krzyczeć tu ze mną, wyrzuć to, co siedzi w tobieNie bój się, one nigdy nas nie skrzywdząTo nie ludzie, których oczy ciągle nic nie widząTak wiele bólu dzieje się za kurtynąWśród ścian, które milcząChoć czasem, gdy nastawisz ucho krzyczą, jasne staje się wszystkoBlizny z przeszłości drogą by zrozumieć przyszłośćOdpowiedzi czasem leżą tak bliskoWystarczy sięgnąć by wiedzieć, co jest przede mnąZbieram brudy samemu brudząc ręcePatrzę w mrok, mrok patrzy w moje serceWiem więcej, ale też mniej mogę znieśćGdzie jest spokój, kuszą drzwi, w które można wejśćW każdej chwili wolność popłynie z każdej żyłyLecz to za łatwe wciąż mam w sobie tyle siłyBy żyć, oddychać pełną piersiąChociaż czasem mam dość i oddech przychodzi ciężkoNiech żyje życie nawet, gdy wszystko przepadnieJa usnę, ale kamienie będą mówić za mnieTak niewiele mi potrzeba żebym znalazł swój spokójChcę budzić się rano i mieć kogoś przy bokuChcę znów zaufać nie dostawać ciosów w plecyBo życie to chwila ja tą chwilą chcę się cieszyćStaram się walczyć z własnymi słabościamiJestem jedynie człowiekiem i często nie znam granicWierzę mocno, że wszystko wkrótce się ułożyA dziś mówię kamieniom o tym, co najbardziej boliTyle razy uciekałem i nie chciałem rozmawiaćZawsze sam z problemami tak z życiem chciałem się zmagaćJednak z czasem zauważyłem tę różnicęŻe gdy krzyczę głośno to mam sumienie czysteI nawet, gdy milczysz i nie chcesz mnie słuchaćA moje słowa to dla ciebie tylko pustkaWiem co robić i szybko znajdę nowy powódBy wyjść z domu i odwiedzić me kamienie znowu