Hetman: Czarny chleb i czarna kawa

Kiedy oczy otworzyłem, jakiś żal ogarnął mnieŁzy po twarzy popłynęły, zrozumiałem wtedy, że:Zapach murów, widok krat, wietrze ponieś moją pieśńPieśń goryczy i rozpaczy, moja matko jest mi źleChciałem krzyczeć, lecz nie mogłem, chciałem śpiewać brak mi tchuSerce moje mi wydarli, serca mego nie ma jużChciałem tylko mówić prawdę, lecz zamknięto usta miChciałem komuś podać ręce teraz ręce są we krwi!Czarny chleb i czarna kawaOpętani samotnościąMyślą swą szukają szczęściaKtóre zwie się wolnością x2Tak jak konie gdzieś po stepie moje myśli biegną w dalWierze w ludzi, wierze w siebie, wierze, że się zmieni światGdy nadejdzie chwila taka, która wstrzyma oddech mójCiało moje ktoś wyniesie a w tej celi będzie znów:Czarny chleb i czarna kawaOpętani samotnościąMyślą swą szukają szczęściaKtóre zwie się wolnością x2Czarny chleb i czarna kawaOpętani samotnościąMyślą swą szukają szczęściaKtóre zwie się wolnością x2