Jacek Kaczmarski: Siedem grzech

Wielkich upadków więcej widzieliśmy, niż wzlotówByliśmy oczywiście na uczcie Baltazara,Uczyliśmy się mowy zwycięzkich WizygotówNa służbie ostatniego przepiwszy żołd Cezara.Przeżyliśmy Rolanda, by świadczyć śmierć Karola,Pozostałościom mocarstw nie oczekiwać łaski.Razem z Ludwikiem Świętym widząc się w aureolachWyrzygiwaliśmy krew w jerozolimskie piaski.Co było wszechpotężne - zdaje się niedorzeczne.Gdzie słodka woń Arabii? Gdzie tajemniczy Syjam?Religie tysiącletnie też nie są dla nas wieczneI demokracja kwitnie, dojrzewa i przemija...A nas wiedzie siedem demonów, co nami się karmią:Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią,Chciwość wczepiła się w siodło i grzebie po sakwach,Broi pod zbroją lubieżność, pokusa niełatwa.Wandzioch domaga się płynów i straw do przesytu,Wabi rozkoszne lenistwo do łóż z aksamitu,Gniew zrywa ze snu i groźbą na oślep wywija,A zazdrość nie wie, co sen i po cichu zabijaTak zbrojni w moce na które nie ma lekarstwaStawiamy nadal i obalamy mocarstwa.Każdemu więc z imperiów bezsprzecznie zasłużeniMy - ludzie pióra, miecza lub zajęczego lękuJesteśmy grabarzami swych własnych dzieł stworzenia,Zajęczym lękiem niszcząc je, mieczem lub piosenką.Samotnie wędrujemy po dawnych bitew szlakach,Którymi dzisiaj rządzi chwast, kamień lub jaszczurka.Wierzchowiec się potyka bo ciąży mu kulbakaI jeździec w pełnej zbroi bładzący po pagórkach.Jesteśmy jak zwierzęta - z rytmami śmierci zżyte,Choć człowiek w nas - do Nowej wciąż prze Jerozolimy;Więc nastawiamy ucha na echa nowych bitew,Bo wiemy, że na pewno je w końcu usłyszymy...I wiedzie nas siedem demonów, co nami się karmiąNa przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią...Tak zbrojni w moce, na które nie ma lekarstwaBędziemy nadal stawiać i zwalać mocarstwa.