Jaromir Nohavica: Minulost

Przeszłość / Minulost

Gdy o północy do drzwi zapuka nagle nieznany gość
wiedz, że za rogiem twa przeszłość czeka nie mając dość.
Buty skórzane, znane ubranie, włosy całkiem jak twe
wolno za tobą kuśtyka pragnąc dogonić cię.

I mówi
Oto mnie masz,
dobrze to zważ
i zaproś mnie,
przecież mnie znasz
-ja przeszłość twa.

By nie zapomnieć węzeł na chustce wiążesz każdego dnia,
jednak, co kupić w sklepie na rogu nie wiesz- głowa nie ta.
Wszystko coś w życiu po drodze zgubił znikło jak siwy dym,
dziewczyna wzięła jak bagaż w podróż w plecaku swym
mówiąc.
Oto mnie masz,
dobrze to zważ
i zaproś mnie,
przecież mnie znasz
-ja przeszłość twa.

Drzewa urosły, chwastów tak wiele rośnie wśród wonnych traw,
czerwony tramwaj, pionierska chusta i mnóstwo spraw.
Z głową wysoko świat zdobywałeś wśród tylu gwałtownych burz,
a motorniczy ci, co cię wieźli dawno pomarli już.
Oto mnie masz,
dobrze to zważ
i zaproś mnie,
przecież mnie znasz
-ja przeszłość twa.

Figi i jabłka razem nie rosną, teraz to dobrze wiesz.
Tego co chciałeś zjeść kiedyś dawno, nie możesz już zjeść.
słodkie bakalie, słone migdały i gęsty, złocisty miód
stawia na stole chcąc zaspokoić twój wielki głód.
I mówi:
Oto mnie masz,
dobrze to zważ
i zaproś mnie,
przecież mnie znasz
-ja przeszłość twa.

Pościel już łóżko, zrób dla niej miejsce, czule utul do snu.
Dziś Cię odwiedzą Ci, których dawno nie ma już tu.

Wszystkie imiona, znasz je tak dobrze, przywołasz w mig,
ona przytuli się mocno do ciebie aż przyjdzie świt.
Powie:
Oto mnie masz,
dobrze to zważ.
To przecież ja
teraz mnie znasz
-ja przeszłość twa.