Marco Borsato: Voorbij

Tchórzę samotnie,
Jestem cieniem człowieka, którym kiedyś byłem.
Moja głowa jest pusta, moje serce złamane,
a moje ręce wciąż trzymają ciebie
Ref.
I nigdy nie mija dzień,
że cię nie czuję,
lub nie tęsknię za tobą.
A łóżko jest dla mnie zbyt zimne
gdy nie śpisz w nim ty.
Ten ciepły dom staje się coraz zimniejszy
aż czas zatrze ostatnie ślady.
Krzyczę twoje imię i zamykam oczy,
czekając na odpowiedź, nawet jeśli nie ma ona sensu.
Wciąż wierzę, że słyszysz mój głos,
nawet jeśli jest to wbrew mojemu rozsądkowi.
Ref.
Nasz piękny dom staje się coraz cichszy i cichszy
Aż nie słychać już nic z Twojego głosu.
Och, moje serce jest zdruzgotane, moje marzenie oblodzone
Przez samotność.
Twój głos staje się coraz wolniejszy, twój obraz coraz bledszy.
Och, nie chcę cię jeszcze stracić.
Ref.
Ten wielki dom pustoszeje i pustoszeje
Bo wszystko bez ciebie jest bez znaczenia.
Tak puste i bez znaczenia ...

Przetłumaczono z DeepL.com (wersja darmowa)