Michał Bajor: Dok

Dokąd przed nią wciąż uciekasz? I czemu myślisz, Że to twój serdeczny wróg? Ona, jak wierny pies, Za progiem domu czeka, Byś do niej wracał Z najdalszych dróg. Niekochana, niepotrzebna... Tak łatwo może ją Zastąpić byle kto. Lecz kiedy lęk nie daje zasnąć, Ona jedna, Czuwa przy tobie w bezsenną noc. To ona, Siostra łagodna, Twój Anioł Ciszy, Twój cień, Spokojna przystań I odchłań... Jest lustrem, Źródłem i snem To ona, Twoja samotność, Jej adres ty jeden znasz. Zostanie z tobą Do końca. Jest wszystkim, Wszystkim co masz. W labiryncie tego świata, W jego szaleństwie, I okrutnych z nami grach, Łatwo się zgubić, Łatwo sprzedać diabłu duszę, Za każdym rogiem Czai się strach Czego szukasz w zgiełku, w tłumie? Kto cię wysłucha, poda rękę W chwili złej? Kto cię pocieszy, kto rozgrzeszy, Kto zrozumie? Tylko samotność. Zaufaj jej. To ona, Bliższa niż myślisz, Jej adres ty jeden znasz. Zostanie z tobą Do końca. Jest wszystkim, Wszystkim co masz. To bez niej Jesteś wędrowcem, Co zgubił się w gąszczu dróg Na końcu świata cię znajdzie, Byś wrócić Do siebie mógł. To ona, Twoja samotność, Twój Anioł Ciszy, Twój cień, Spokojna przystań I odchłań. Jest lustrem, Źródłem i snem.