Michał Bajor: Ogrzej mnie

Dzień, czy noc, czy to skwar czyteż mróz, jednaka treśćnieodmiennie rozbrzmiewa w mej piosence:memu ciału wystarczytrzydzieści sześć i sześć,mojej duszy potrzeba znacznie więcej.Memu ciału wystarczycoś wypić i coś zjeść,trochę pospać na boku, czy na wznaki nasz cud gospodarczyzapewnia mi to, leczmoja dusza codziennie prosi tak:Ogrzej mniewierszyku pełen cudowności,wspólniku mojej bezsennościogrzej, ogrzej mnie!Rozżarz mnieniedokończona zdań wymiano,cudowna kłótnio, w pół urwanarozżarz, rozżarz mnie!Ach, życie rozpal ogrzej duszę mą, bo skona,do stu, do dwustu, do tysiąca, do miliona,wsłuchaj się w duszy mojej prośby natarczywe:Chcę mieć gorączkę! Give me fever!Rozpal mnieblada kuzynko Melpomeno,jedną zagraną dobrze sceną,rozpal, rozpal mnie.Ogrzej mnie,świecie utkany z głupich marzeń,akordeonie w nocnym barze,ogrzej, ogrzej mnie.A świat na to odpowiada:normalny duszy stan,to nie musi być stan podgorączkowy,pana trzeba przebadać,przedsięwziąć jakiś planby te bzdurne problemy raz mieć z głowy!Kombinują, badajączy pies to, czy to biesa mej duszy radości ciągle brak,po staremu nadaje uparte SOSpo staremu codziennie błaga tak:Ogrzej mniezażarta na ten świat niezgodo,z którą rozstałem się tak młodopowróć, ogrzej mnie!Rozżarz mniechwilo szaleństwa i radościmej tożsamości, niezmiennościdowiedź - rozżarz mnie!Mój świecie rozpal duszę moją aż do końca,mój śiecie zamień duszę mą w cząsteczkę słońca,niech świeci w mroku, niech rozjaśnia dni parszywechcę mieć gorączkę! Give me fever!Rozpal mnie,słonecznikowa kresko krzywa,złota Van Gogha perspektyworozpal, rozpal mnie.Ogrzej mniemiłości, której nie znam jeszczez wiosennych bzów liliowych deszczemprzyjdź i ogrzej mnie!