Александр Дольский : Баллада о без вести пропавшем

Znaleźli w czwartek mnie wśród min na polu.
W mych oczach niebo stłukło się jak szkło
I wszystko, czego mnie uczyli w szkole,
W sąsiedni lej spłynęło wszystko to.

Mój pluton i kompania jeszcze w środę
Odeszły w tył, oddając rubież tę,
I oddział pogrzebowy na podwodę
Zapomniał wtedy też położyć mnie.

I leżąc tam, już armat się nie bałem
Bo wojna dość już wystraszyła mnie.
I podszedł do mnie jakiś Hansik mały
I cicho on nade mną schylił się.

I chłopak z Hitler-Jugend doznał szoku,
Gdy ujrzał w moim licu swoją twarz.
Zapłakał on, nie mogąc zrobić kroku,
Bo pojął to, że wspólny jest los nasz.

Choć nie znał życia, czuł, już jego finał
O śmierci zaczął więc rozmyślać znów
I cicho modlił się albo przeklinał
Lecz ja nie rozumiałem jego słów.

I by nie widzieć moich martwych oczu
W niemieckiej ziemi mój niedawny wróg
Pochował mnie, przy drodze na uboczu.
Chcąc tym oddalić własnej śmierci próg.

A za dni kilka, gdy wrócili nasi
Martwego Hansa skrywał pył i kurz.
Ktoś rzekł: "jak on podobny jest do Saszy,
Jak żal, że go dziś z nami nie ma już".

I leżę tu już od dziesięcioleci,
Przywykłem dawno do warunków tych.
I słyszę jak się w górze bawią dzieci,
Lecz nadal obcy jest mi język ich.