Александр Городницкий: Атланты

Gdy ciężar serce dławi
I pierś twą ścina chłód
O zmierzchu przyjdź się stawić
U Ermitażu wrót,
Gdzie bez wody, bez chleba
(Zapomniał o nich świat)
Sklepienie dzierżą nieba
Atlanci już od lat.

Utrzymać sferę nieba
Nie łatwo jest, jak wiesz.
Naprężyć plecy trzeba,
Kolana złączyć też.
Zaś ciężki ten wysiłek
To najważniejszy znój
Gdy ktoś z nich straci siłę
To runie wszechświat twój.

Zapłaczą w mroku wdowy
I spłoną pola, wsie
Grzyb wstanie purpurowy
I Ziemia skończy się.
A niebo z każdym rokiem
Znów cięższe staje się,
I wciąż rozbrzmiewa hukiem
Dysz rakiet, tnących je.

I stoją te chłopaki,
Ten rząd rzeźbionych ciał.
Ktoś ich postawił takich,
Ktoś zmianę przysłać miał.
Nie mogą spać nocami,
Nie cieszy ich dnia blask.
Ich piękno pociskami
Oszpecił wojny czas.

Przez wieki ci mężowie
Stać będą u tych wrót,
To ludzie - nie bogowie
Nieobcy jest im trud.
I mieć nadzieję trzeba
Do końca czasów tych
Gdy dzierżą oni niebo
W kamiennych dłoniach swych.