Светлана Копылова : Зрячая любовь

Oni bardzo się wzajem kochali
Chociaż ślepym urodził się on.
I choć w życiu swym biedę klepali
To szczęśliwym był wspólny ich dom.
Przed bożnicą zwykł on co dzień siedzieć,
Ona tkała wciąż w izdebce swej,
I nie mógł, oczywiście, on wiedzieć,
Że urody poskąpił Bóg jej.

Dnia pewnego - w sobotę to było -
Jakiś dziwny ogarnął ją lęk,
Trwożnie serce jej nagle zabiło
Jakby zabrzmiał w nim harfy strun dźwięk.
Nagle swego sąsiada ujrzała,
Gdy ją spostrzegł, przyspieszył swój krok:
"Tam twój mąż jest, czy wieść tę słyszałaś?" -
"Co się stało?" - "Odzyskał on wzrok!".

"Czyż okrutnie żartować tak można?
Jakże cud taki wielki się stał?".
"Mówią, że sprawił to prorok Boży
Galilejczyk, co Jezus się zwał".
Tu serduszko zabiło z radością,
Lecz zgasiła ją zaraz ta myśl -
Gdy zobaczy, że nie jest pięknością,
To przestanie ją kochać od dziś.

Myśli te ona wciąż odpychała,
Wszak zobaczyć on będzie mógł świat.
Mimo to pójść do niego się bała,
A nuż, on już nie będzie jej rad?
Niechaj będzie już obok niej w domu.
Niechaj powie, czy chce z nią wciąż być...
Więc nie mówiąc o cudzie nikomu
Poszła w swoim obejściu się skryć.

Zdało jej się, że wieczność czekała
Pod figowcem, aż wróci jej mąż.
W końcu widzi, jak kroczy on śmiało
I bez laski zmierza do niej wciąż.
Gdy ujrzała, jak idzie kochany
To nie mogła się ruszyć ni krok...
On tak bliski, a całkiem nieznany
Wreszcie na nią obrócił swój wzrok.

Spojrzał na nią raz albo dwa razy
I połowę rozpoznał swą w niej,
I łzy wszystkie na brzydkiej jej twarzy
Pocałunkami osuszył jej.
I z miłością wziął ją w swe ramiona
I w te słowa się odezwał doń:
"Jeśli stracisz ty wzrok, moja żono
Zawsze ja podam tobie swą dłoń".