Pięć Dwa Dębiec: Kiedy ja

[x2]Kiedy ja opuszczę ten światKiedy ja opuszczę ten światKiedy ja opuszczę ten światOby ślady moich stóp były nadal tuMyślę o śmierci wtedy czuję się gorzejTe myśli, wierz mi, sprawiają, że wciąż tworzęJesteś tam Boże, czyśmy tu sami?Niebo w kolorze stali groźnie milczy z oddaliBoję się nieraz, że wszystko co jestTo tylko tu i teraz, to tylko lud i ziemiaTo tylko bród skąpany w grzechach i trud skopany w mękachDuch w nas umiera, jedyny bóg to pieniądzI nawet w świątyniach oddają cześć jemuA rzeźby milczą nie wiedzieć czemuNiech krzyczą, bo milcząc nie dadzą rady temuWciąż wiszą tam i widzą, jesteś to przemówTo wszystko martwe symbole jak każdeZimne pomniki pod które dla publikiprominenci polityki napełniają wieńcami kwietnikiWszystko w blasku fleszy i przed obiektywemWszystko dla poklasku, cieszyć lud swym narodowym zrywemKiedy masz wiarę wszystko to ułatwienieGdy ramię w ramię razem idziesz po rozgrzeszenieLecz kiedy wątpisz i chcesz pod prąd iść nie tam gdzie tłumyWygrywasz walkę, bo otwierasz swój umysłSieję w sercach niepewność, sączę sceptycyzm w umysłyMiejsce zajmuje względność, skoro wątpisz to myśliszZostawię ślad choćby taki tylkoŻe ten rap otworzy usta i umysły tym co milczą[x2]Kiedy ja opuszczę ten światKiedy ja opuszczę ten światKiedy ja opuszczę ten światOby ślady moich stóp były nadal tuNie ma nic prócz niesmaku po mendachnamacalnych blizn po błędachschizofrenii myślinienawiści i miłości bliźnichhipochondrii w genachwejdę w tych nędzników zacny poczetktórzy rozlewali szansę, potem wypijali ocetto wiem na 100% mam rodzinę, dla której bym zginąłnie jestem młokosemdzięki niej ten czas dawno przeminąłszedłem, jak mówiło idźwcześniej się nie liczyło nicpusty heroizm, tylko egoizmchciałem to wszystkim wpoićteraz dobrem zło zwyciężam i przemierzam stepy w męcew progi wiecznego królestwa idę z rozkrwawionym sercemniosę list na kartceludziom złu wiernym jak matceniosę nie dla bram zbawiennychtylko dla nikczemnychnie mam nic prócz testamentu wierszyw ogień za nie pójdę pierwszydo nieba po bruku taki koniec logika mi wieszczylecz póki żyję, żyję po to by umilić sobie tutaj pobytnie schylać głowy, pieniądz zdobyć, zabrać przemocą mu dobrobytromantyczne wzloty są dla głupców, życie da im w dupęaltruistą być w tym świecie to jak być żyjącym trupemmusisz być świadom, że zranią cię zdradą by uciekaćchoćbyś był święty wredne kundle zawsze będą szczekaćkiedy przyjdzie po mnie ten zegarmistrz światła purpurowystanę dumnie jak na apel zmarłych zwarty i gotowychwycę dłoń co jest mi światemjeszcze raz w oczy popatrzęi odejdę, nie wiem gdzie, na zawsze[x2]Kiedy ja opuszczę ten światKiedy ja opuszczę ten światKiedy ja opuszczę ten światOby ślady moich stóp były nadal tu