Александр Суханов "Портрет женщины": Портрет женщины

Fotografia przez czas przyciemniona,
Na niej kontur postaci gdzieś w tle.
I przez lata spowita zasłona
Wokół oczu jej wciąż złoci się.

Mirażami, za linią, hen w dole
Płyną wizje w białoszarej mgle,
Wokół nich widzę aureole...
Czyż me oczy nie zwodzą tu mnie?

Dzielny anioł na koniu, zwycięski
W płaszcz błękitny odziany, jak król,
Nie przyjmuje ni zguby, ni klęski,
Niczym dlań jest cierpienie i ból.

Anioł szczęścia jest piękną dziewczyną
Cenny diadem na skroniach jej lśni,
Zagubiony jest w nim koron milion
Opłacony milionami dni.

Dziecko-anioł zabawia się w niebie,
Przywołuje swą mamę nie raz,
I odrzuca zabawki od siebie,
A latarni oświetla to blask.

Jej błękitne promienie nad nami,
Niebo barwy witraży nam śle.
Brelok w nim ze złotymi kluczami
I huśtawki tam kołyszą się.

Krążą w niebie liliowym anioły,
Gasną światła magiczne we mgle.
I królują znów nocne żywioły,
Gdzież te wizje podziały się, gdzie?

Niczym świeca już zgasło natchnienie
Nierealne, niestety, już nie...
Czarno-białego zdjęcia odcienie,
W nich kobiety kształt wciąż kryje się..