DJ Element: Jestem spragniony - x Nullizmatyk x O.S.T.R.

Robota jest do zrobienia.
Potrzebuję tą płytę.
Robota do zrobienia?
Wjeżdżamy na grubo.
Dzisiaj.

A gdyby tak przywrócić młodość?
Młodość byłaby dziś starą szkołą.
Nie myl sufitu z podłogą.

A gdyby tak przywrócić wiarę?
Co jest dzisiaj tym filarem?
Wcale nie spotkamy się w finale.

A gdyby tak przywrócić hip hop do pionu?
Budowla z klonów jakoś nie trzyma poziomu.
Spragnieni rapu w swej wierze, ziomuś,
w tej erze czempionów — niezastąpieni szermierze mikrofonu.

A gdyby tak przywrócić młodość?
Młodość byłaby dziś starą szkołą.
Nie myl sufitu z podłogą.

A gdyby tak przywrócić wiarę?
Co jest dzisiaj tym filarem?
Wcale nie spotkamy się w finale.

A gdyby tak przywrócić hip hop do pionu?
Budowla z klonów jakoś nie trzyma poziomu.
Spragnieni rapu w swej wierze, ziomuś,
w tej erze czempionów niezastąpieni szermierze mikrofonu.

Nul, bracie, przepraszam, bo się miałem dograć wcześniej,
ale spragniony wrażeń znów zaginąłem na mieście.
Nigdy nie będę mędrcem, korci mnie ewidentnie,
pobić na, rozrabiać, narobić se w ewidencje.
Prośby, bym się zmienił — niemy playback, kiedy wejdę,
żeby mieć se to fu fu na wszystko, co niepotrzebne.
Nie to, że chcę taki być, mimo to jestem.
Nie chuj, nie podbijam zapytać: „co jeszcze?”
Muszę spełnić wszystkie z moich pragnień,
nie znam żadnej Oli, choć oli robię jak bankej.
Kaseta za kasetę — prosto z podziemia, parter.
Skurwielu, zobaczysz jeszcze we mnie oligarchę.
Sumiennie, dokładnie do celu,
jak po chmielu mam humor w promieniu dwóch kilo.
Wszystko płynie po mojemu — steelo wredne,
niczym pysk mój po wizycie w ZUS-ie.
Nie stać mnie na starość,
lecz na browar pod ratuszem!

A gdyby tak przywrócić młodość?
Młodość byłaby dziś starą szkołą.
Nie myl sufitu z podłogą.

A gdyby tak przywrócić wiarę?
Co jest dzisiaj tym filarem?
Wcale nie spotkamy się w finale.

A gdyby tak przywrócić hip hop do pionu?
Budowla z klonów jakoś nie trzyma poziomu.
Spragnieni rapu w swej wierze, ziomuś,
w tej erze czempionów niezastąpieni szermierze mikrofonu.

Potrzebują żagle wiatru, dziś muzyka — sztuczny fast food.
Dawno wypadł mózgiem na stół, w tekstach mentalne gimnazjum.
Już zostało nas tu kilkunastu, szósty zmysł kontrastu
kontra dla fajansu podrabiańców.
Wciąż dajemy rap tu miastu bez podjazdu,
flow Komanczów — na wymarciu, dla wybrańców,
nie karykatur, co gubią kroki w tańcu dla poklasku,
w blasku reflektorów lansu rozpruwają zasad łańcuch.
Wysiadłem z pociągu fałszu, wolę z dziećmi iść do parku.
Chłopiec był rockandrollowcem, dziś rockandrollowiec ojcem.
Nie chcę zostać w kropce, sam jak palec — koniec z końcem.
Spragniony promieni, rodzina mym najjaśniejszym słońcem.
Lepiej późno to docenić, niż pozostać wywrotowcem.
Choć jak zwykle łaknę czasu, którego braku naliczyć.
Lenie policzę za chuj — często tak ślęczę po nocach,
gram kolejną partię szachów.
Tego, czego pragnę, brachu, wiedziałem już wcześniej,
niż na Cztery Pory Rapu za dnia tatuś, nocą Nosferatu.
Pragnę rapu jak ćma światła — moja mantra bez presji imadła.
ABC z polskiego abecadła.
Chcieli wrzucić nas do szamba, dojechać jak Łasko Marka.
Dziś to nieśmiertelna marka — żywym nie odbierzesz style'a!

A gdyby tak przywrócić młodość?
Młodość byłaby dziś starą szkołą.
Nie myl sufitu z podłogą.

A gdyby tak przywrócić wiarę?
Co jest dzisiaj tym filarem?
Wcale nie spotkamy się w finale.

A gdyby tak przywrócić hip hop do pionu?
Budowla z klonów jakoś nie trzyma poziomu.
Spragnieni rapu w swej wierze, ziomuś,
w tej erze czempionów niezastąpieni szermierze mikrofonu.

Niszczę konwencje i stereotypy,
z muzyką zżyty od pierwszej płyty.
Pamiętasz stare czasy, jak hip hop był hip hopem?
Mordo, zabieram cię tam z powrotem.

Wiem, nie możemy zawieść.
Jak mam wybór, to nie szukam drogi — frajda!
Najłatwiejszych wyjść — nie moja bajka.
Elo, gra wraca do starych zasad.

Kolejny raz puszczamy rap w obieg,
wciąż mi zależy, wierzę w siebie i w karmę.
Niszczyć stosy, kolejny etap,
przemierzam bezkres — rapem.