Jacek Kaczmarski: 1778

Ta pierwsza morska podróż do Australii!Łotry przy burtach, prostytutki w kojach -Wszyscy się bali, łkali i rzygaliW drodze do raju. Przewrotności TwojaPanie, coś w jeszcze nam nieznanych planachMiał czarne diabły strzegące wybrzeżyEdenu, który przeznaczyłeś dla nas,A w który nikt, prawdę mówiąc, nie wierzył!Czym żeśmy, marni, zasłużyli na to?Ten, co zawisnąć miał za kradzież płaszcza -Płakał nad swoją niechybną zatratą;Nie widział Ciebie w robaczywych masztachStatku, co tylko był więzieniem nowym;Tej co kupczyła ciałami swych dziatek - Ani przez mgnienie nie przyszło do głowy,Że to nadziei - nie rozpaczy statek.Niejeden żołnierz z ponurej eskorty(Bo czym się ich los od naszego różnił?)Wiedział, że nigdy już nie ujrzy portu,Gdzie go podejmą karczmarze usłużniI płatne dziewki; że zabraknie rumuZanim do celu przygnasz okręt szparki.Z marynarzami pili więc na umórI - wbrew zakazom - grali o więźniarki.Prawda, nie wszyscy próby Twe przetrwali,Ale też ciężkoś nas doświadczał, Panie:Nie oszczędzałeś nam wysokiej fali,Za którą mnogim przyszło w oceanieZakończyć żywot; innym dziąsła zgniły,Wypadły zęby, rozgorzały wrzody...Więc znaczą nasz zielony szlak mogiłySzkorbutu, szału, francuskiej choroby.Nikt nie odnajdzie w ruchomych odchłaniachCiał nieszczęśników - oprócz Ciebie, Boże.Ich żywot grzeszny epitafiów wzbrania,Lecz - ukarani. Więc wystarczy może,Żeś się posłużył starszliwym przykładem:Oni naprawdę dotarli do piekieł,A umierając nie wierzył z nich żaden,Że w swym cierpieniu umiera - człowiekiem.Ląd nam się wydał niegościnny, dziki;Łotr bez honoru, kobieta sprzedajnaZ dnia na dzień - jak się stać ma osadnikiemNieznanych światów? Bo rozpoznać Raj namNie było łatwo; znaleść w sobie siłę,Wbrew przeciwnościom, bez słowa zachętyBy mimo wszystko żyć - nim nam odkryłeśKraj szczodry w zboże, złoto i diamenty.Łajdacki pomiot,łotrowskie nasienieCzerpiąc ze spichrza Twoich dóbr wszelakich -Choć tyle wiemy własnym doświadczeniem:W nas jest Raj, Piekło - I do obu - szlaki.