Jarek Wist: Nieważne co powiesz

Najsławniejszy ateński bohater, Tezeusz, nie był rodowitym Ateńczykiem. Jego ojciec Egeusz zawojował Attykę orężem. Matkš jego była Ajtra, królewna z Trojzeny. Egeusz porzucił jš, lecz jeszcze przed ich rozstaniem pokazał jej miecz i sandały. które ukrył pod ogromnym głazem i powiedział, że gdy ich syn doroœnie niech każe mu dŸwignšć ten kamień i zabrać rzeczy z pod niego. Tezeusz rósł zdrowo, a kiedy miał pięć lat, poznał Heraklesa, który był tu akurat przejazdem. Bohater pogładził chłopca po głowie i wróżył mu znakomitš przyszłoœć. Odtšd Tezeusz chciał być takim siłaczem jak Herakles. Nadszedł wreszcie czas, gdy matka zaprowadziła go do kamienia. Młodzieniec z łatwoœciš odwalił głaz, wzišł miecz i sandały i ruszył do ojca, do Aten. Po drodze walczył ze zbójami. Pokonał Skirona, który podróżnych ze skały do morza zrzucał, oraz Sinnisa, który nachyliwszy dwie sosny ku sobie przywišzywał ludzi tak, aby drzewa rozprężajšc się dzieliły ciało na dwie połowy. Zabił także okrutnego Prokrustesa, który każdego napotkanego człowieka zapraszał do swego domu i kładł do łóżka. Gdy łóżko było za krótkie dla goœcia, tedy obcinał mu nogi. Jeœli zaœ za długie - wycišgał koœci w stawach. Nieznany nikomu Tezeusz wszedł do Aten. Wypadło mu iœć koło budujšcej się œwištyni Apolla. A był on jeszcze bardzo młody, miał delikatnš cerę, białe ręce i długie włosy. Matka dała mu szkarłatny płaszczyk. Na jego widok murarze œwištyni zaczęli się œmiać, a jeden z nich powiedział: -Hej, bracia, słuchajcie no, od kiedy to nastał zwyczaj, żeby panienki same włóczyły się po ulicach? Tezeusz nic nie odrzekł, tylko odprzšgł od stojšcego obok wozu parę wołów, wzišł je mocno w obie garœcie i cisnšł w powietrze. Zaraz w mieœcie wybuchła plotka, że oto w mieœcie zjawił się wielki siłacz. Niedobrze się wtedy w Atenach działo. Egeusz był już zniedołężniały i stary, ze wszystkich stron szarpali go nieprzyjaciele. Wielka była więc radoœć, gdy po mieczu i sandałach rozpoznał w Tezeuszu swego syna. Chcšc pozyskać miłoœć ludu młody bohater wyprawił się na olbrzymiego byka, grasujšcego w pobliżu Maratonu. Ujarzmił go żywcem i oprowadziwszy po całym mieœcie złożył Apollowi w ofierze. Ale nikt się z tego nie cieszył, bo w Atenach panowała żałoba. Oto z Krety od króla Midasa przybyli posłowie z żšdaniem dorocznego haraczu. Żšdano siedmiu chłopców i siedem dziewczšt wybranych losowo z mieszkańców Aten, aby ich zawieœć jako ofiarę dla kreteńskiego potwora o byczej głowie, Minotaura. Tezeusz oœwiadczył, że zabije to krwiożercze, ohydne monstrum. Egeusz dał mu czaerwony żagiel proszšc, aby rozpišł go, gdy ten będzie wracał zwycięsko z Krety. Jeżeli jednak zginie, to niech majtkowie pozostawiš żagiel czarny, który z dala będzie zwiastować, że wyprawa się nie powiodła. Gdy Tezeusz wylšdował na Krecie i zjawił się na dworze Minosa, wszystkie oczy patrzyły na niego złowrogo i podejrzliwie. Tylko Ariadna, córka króla, patrzyła na niego inaczej. To miało ocalić mu życie. Minotaur żył w gmachu zwanym labiryntem. Było tam wiele pokoi, przejœć, sieni, schodów i krużganków, że kto wszedł tam, nie mógł już z niego wyjœć. Ale Ariadna dała pięknemu młodzieńcowi kłębek nici i powiedziała, co ma z nim zrobić. Ateńczyk przywišzał nić u wejœcia labiryntu i w miarę głębszego zapuszczania się w niego rozsnuwał kłębek. Wreszcie spotkał Minotaura, zabił go i wrócił tš samš drogš. Wsiadł na okręt i popłynšł, zabierajšc ze sobš córkę Minosa. Kochali się bardzo, lecz coœ musiało się po drodze odmienić, gdyż Tezeusz kazał jš wynieœć œpišcš na wyspę Naksos i tam pozostawić. Ranny chłód obudził jš ze snu. Ariadna rozejrzała się dokoła i widzi jakieœ obce i puste wybrzeże, nad którym œwieci blady księżyc Wołała Tezeusza i słyszała, jak echo powtarza jego imię. Zaczyna płakać z żalu, że opuœciła ojczyznę i ze strachu, że przyjdzie jej konać w samotnoœci. Nagle ku niej zbiega tłum satyrów, menad i bachtanek. Gdy Ariadna otworzyła oczy zobaczyła Dionizosa, który mówi tak: -Piękna pani!Kocham cię i