Michał Bajor: Ballada o brzasku

W krainie drżącej jak żebraka dłońogromny stanął dom,zapłonął lamp tysiącami,kryształami luster lśnił.Dokoła tłum bezdomnych ślepców stał,w uporze niemym trwałi wierzył, że kiedyś ruszy korytarzamigdzie ktoś źródło światła skrył.W krainie biednej jak żebraczy grosz,do bramy biec chciał ktoś,by wyrwać kilka promieni,lecz gdy zrobił pierwszy krok,zniknęła nagle barwna świateł gra,strawiła jasność rdzai czarny kurz opadł na zamarły tłum cienii pokrywa wszystko mrok.Przez pęknięty dach,przez wyrwane drzwi,znikąd wpada strach i drwiz ciszy, która zamienia się w śpiew.Choć niechciane snybudzą nagły gniew,złagodzi poryw światło szeleszczącew konarach drzew.W krainie pustej jak żebraczy wórruina sięga chmur,nagimi świeci murami,władną pustkę wchłonąć chce.Dokoła tłum bezdomnych ślepców trwa,złudzenia ciągle mai niemoc swą okłamuje wciąż marzeniami,w których zorza rodzi się.Przez pęknięty dach,przez wyrwane drzwi,znikąd wpada strachi drwiz blasku, który opada ze ścian.Chociaż bandaż mgłynie łagodzi ran,nadejdzie chwila kiedy wzejdzie słońce.Przez pęknięty dach,przez wyrwane drzwi,znikąd wpada strachi drwiz ciszy, która zamienia się w śpiew.Choć niechciane snybudzą nagły gniew,złągodzi poryw światło,które rodzi się.