Pan Du: Taki sam jak ja

Raz, dwaJestem taki samZnam dobrze każdy szczegół tej powierzchniWszyscy pierzchli gdzieśI nadszedł zmierzch nim zdążyłem uciecPóki jeszcze miałem dokądZaczyna padać, myśli mokną przez okno niedomknięteNa szóstym piętrze w szarym blokuTo tu jest cisza, jeden niepokój z wielu wokółW potoku syropu w zmroku nie mogę usnąćtu jest tak pusto, choć jest nas mnóstwoa lustro potęguje tylko nastrój samotnościW szarości rzeczywistości ruszam w pościgradości pod powierzchnią szkła taki sambo nikt nie jest taki sam jak ja[x2]Bo kiedy dwoje to jest mniej niż dwaJa to ty a ty to jamogę bezpiecznie w tobie trwaćlecz kiedy ciebie zabrakło wszystko straciło smak, boJestem taki sam nikt nie myśli o mnieNo coś ty, co dzień słodzę miodemWspomnień gorzki wywar z przywar codziennościmoże w ten sposób łatwiej będzie przełknąć troskija to roztopiony wosk i wątły płomień świecymoje życie zgubiło gdzieś zaletyniestety mój płomień Właśnie gaśniestrasznie słabo tli się ogieńpełza po zeszycie, kiedy siedzę i piszęwięc nie mogę przestać no, bo to reszta mnie we mnieNoce, bezsenne dni bezwzględnie codziennechwile bezcenne dłubie gdzieś w zamieszaniutaki sam jak kot w pustym mieszkaniu[x2]Bo kiedy dwoje to jest mniej niż dwaJa to ty a ty to jamogę bezpiecznie w tobie trwaćlecz kiedy ciebie zabrakło wszystko straciło smak, boJestem taki sam jak tam, kto by przypuszczałŻe ty to przepustka w lodowate usta lustrapustka w czeluściach myśli, nie mogę znieść jejNie wierzę już, że ukojenie przyjdzie we śniebłagam weź mnie stąd, lecz kogo błagaćodkąd ciebie tu nie ma nic nie pomagaNie umiem składać słów nie umiem nicmnie już nie ma zobacz literynie mogę opanować drżenia dłoniWysuszony pusty wewnątrzTracąc ciebie zgubiłem cały sens i pewnośćtak to jedno na pewno wiemTracąc ciebie straciłem pewność oraz sens[x3]Bo kiedy dwoje to jest mniej niż dwaJa to ty a ty to jamogę bezpiecznie w tobie trwaćlecz kiedy ciebie zabrakło wszystko straciło smak, bo