Paweł Piotrowski: Niech w święto radosne - sekwencja wielkanocna

Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
składają jej wierni uwielbień swych dary.
Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.

Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.
Maryjo, Ty powiedz, coś w drodze widziała?
Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.

Żywego już Pana widziałam grób pusty
i świadków anielskich, i odzież, i chusty.
Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,
a miejscem spotkania będzie Galilea.

Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,
o Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.

Sekwencja – w chrześcijaństwie to rodzaj religijnej kompozycji wokalnej, zbliżonej do hymnu, popularnego w średniowieczu. Wykonuje się ją unisono (czyli na jeden głos/utwór jednogłosowy), zaś jej tekst, niepochodzący z Biblii ale oparty na niej, układano po łacinie. Wykonywana była przed Ewangelią. Cechą charakterystyczną budowy sekwencji jest sukcesywne powtarzanie melodii kolejnych wersów. W praktyce najczęściej po dwa kolejne wersy miały taką samą melodię.
Wynalezienie sekwencji przypisuje się najczęściej Notkerowi Balbulusowi (ok. 840-912), mnichowi z opactwa w Sankt Gallen. Rozwój sekwencji nastąpił od IX do XVI wieku, w dwóch okresach:
• IX-XI wiek, w zakonach benedyktyńskich Francji i Szwajcarii
• XII-XVI wiek, główny ośrodek w Paryżu, doskonalsze formy.
Dziś znanych jest około 5 tysięcy tekstów sekwencji. Najstarsze polskie sekwencje, spośród około 150 zachowanych (tekstów), łączą się z kultem Św. Wojciecha i pochodzą z XI wieku. Kolejne tworzone były z okazji kanonizacji św. Stanisława (1253) czy św. Jadwigi (1267). Z muzycznego punktu widzenia polskie sekwencje w większości przypadków były oparte na znanych melodiach, powszechnie używanych bądź twórczo dostosowanych. Niektóre opracowano wielogłosowo. Głównymi ośrodkami twórczości był Kraków, Gniezno, Poznań i Śląsk.