Pięć Dwa Dębiec: Koniec Fantazji

Ten uśmiech, w którym tonę jest mój, lecz jakiś obcyWewnątrz cały płonę, wokół sami nałogowcyUpojony tłum siny w powodzi serotoninyJest tylko ona i my, ucieczka od życia, kpinyO Boże, błagam zatrzymaj ruch Ziemi uffNiemi ludzie, tu gdzie w brudzie żyjąTeraz płyną chwilą do szczęścia brzegówW gramach cudu białych śniegówBez cierpienia i reguł, nienawistnych oczu szpiegówPot spływa po ciałach, ekstazą spływa cała salaJa już się nie mieszczę w sobie, ta powłoka jest za małaWidzę dłonie, twarze, światła, dziwne pejzażeNie wiem, ja to świat, świat to ja, nie wiem, tylko marzęKto ten czar zna, zna dar zła i wiara w nim zamarzłaŻe raz przechylając czarę, rozstanie się z tym nektaremPukam do raju bram, oddam Bogu to co mamSpytam dlaczego tu oddał całą władzę złuWzlecę w mydlanej bańce, w nieba krańceI tam zatańczę, potem rozkroję księżyc niczym pomarańczęI klasnę głośno, aż spadnie na mnie nieboskłonBy chwycić w ręce gwiazdy, tutaj tak może każdySpoglądam nieprzytomnie jak anioł zstępuje po mnieBym uleciał na skrzydłach nad szarość, która zbrzydłaNad świadomość nikłości, bym widział lepiej jutro z ranaSwą wolność woli pojmaną przez szatana[x2]Ból budzi ze snu, to koniec fantazjiPrzetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźniWywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźniNad morze czerwone, czerwone od kaźniFluoksetyna, pramolan, imipiramina, z kolan wstań kolejny wirażKomipramina, oksaflazon, kilogram ołowiu obciąża ciałoKamień u szyi ciągnie cię na dno, ten czarny dółWypełniony smołą, to bagno opływaChcąc dusić, trudno się ruszyć, trudno wstać, zrobić coś z sobąTym trudniej, że ja nie mogę, a inni mogąNie potrafię chcieć, a nawet zmusić się do chceniaWystarczy przecież krok by to pozmieniaćTylko ten krok jest tak bardzo nie do zrobieniaTianeptyna, sulpiryd, zawieszony w tej cieczyBez siły toloksaton, karbamazepinaTo jak szatan i jego kpina z nich i nasOn nie zabija lecz pokazuje, wolność jest tak bliskoTy jej nie zakosztujesz, wystarczy sięgnąć rękąRękę masz za ciężką, to przecież łatweLecz emocje jak martwe, więc kto ma podjąć walkęWiloksazyna, nomifenzyna i moklobemidIle razy zaczynam zaciskam zębyBy znów czuć się pusty, wyprany i zmiętyBezsilny po raz setny, w kawałkach, w proszkuJak namiastka, dość już, może rozpuszczę się w alkoholuZmieszam i wyleję się znowu, wsiąknę w dywanWyschnę i wstanę w całości, nim przeciąg zdmuchnie proszekA ktoś zdepta pozostałości? a gdzie światło w ciemności?Jak głęboka jest ta studnia? gdzie dno by się odbić i wyrównać?Czy spadam wciąż, czy może lecę? nie wiem, może zapytam się tabletek?[x2]Ból budzi ze snu, to koniec fantazjiPrzetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźniWywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźniNad morze czerwone, czerwone od kaźni