Pięć Dwa Dębiec: Żyjesz tak

Żyjesz tak...Od dwóch miechów cztery kąty, brudny dywan i kartonyDwa fotele, piec kaflowy, komp, głośniki, mikrofonyNie rozpakowany jeszcze, nowe lokum, stare miejsceZnowu jestem bezrobotny, stare śmieci, Dębiec, odwykOd tych wspomnień, zamknąć stare, zacząć noweWskrzesić wiarę w prawdę, słowem tak, jak w powiemZmienić zdanie w magię, robić co najlepiej robięZnowu nie mam nic, jak przed P-ń VIOd nowa zacząć żyć by mieć znów to co chcęWięc piszę, rap zabija ciszę i wypełnia puste miejsceLiczę, że magiczne wersy zmienią się w zaklęcieKiedy trwoga do muzyki wracam jak robak do BogaTylko ona jak Whisky moja żona jest najlepszą z damTam gdzie droga rozwidlona ona powie pójdziesz tamWokół tylu ludzi, nadal czujemy się samiWpatrujesz się w telefon czy ktoś ciebie dzisiaj zbawiGdzie jesteście przyjaciele moi? odpłynęli w sinej mgleNiewielu ich tu stoi, ilu pozostanie kiedy znowu będzie źle?Moje demony powracają do mnie, majaczą mi w głowie coraz głośniejOpętanie jest tak słodkie i tak niebezpiecznie prosteŻyć normalnie z nimi nie mogę ale bez nich nic nie stworzęRozerwany jak z tali wyrwany JokerJestem kotem więc zostało mi żyć osiemJestem psem bez pana więc nie nauczysz mnie siadaćWilkiem bez stada, który się nie zawahaI gdy wpadnie w sidła w tych betonowych lasachOgryzie co zniewala aby wrócić na trzech łapachŻyjesz tak...Łap oddech, daj spokój, wiesz, każdego ten świat raniI nic tu nie da te codzienne zmawianie litaniiSkładanie dłoni, kiedy boli w tej niedoli, wbrew twej wolinie załamuj rąk, to nie da tobie nicbo tak stworzono świat, życie przecieka przez palcechoćbyś chwytał je garściami zranionymi w walcenawet Bóg stworzył cud w legendarne siedem dnizobacz co mu wyszło, gdy to widzi teraz grzmipoplątane losy, każdy z nas czasem ma dosyćdosyć tych ciągłych upadków i wzlotów, dosyćdosyć już nerwów rozstrojonych niczym strunaniejeden przez nagonkę za pieniądzem młodo umarłżyjesz tak, od świtu do nocy tyramonotonia cię dobija, nie masz siły by wstać z wyracztery cale od nałogu, który usiadł już na proguaby wpuścić go do środka każdy z nas ma sto powodówtysiąc złotych na opłaty, drugi tysiąc wkładasz w ratypotem miesiąc zapierdalasz i życie się kończy na tymlata wstawania o brzasku, dwa tygodnie plaży, piaskujest sześć miliardów nas tu, ćwierć ma co położyć na stółżyjesz tak, jak Bóg chciałby, żebyś żyłczasem usiadłbyś z butelką, nic nie robił tylko piłostatecznie, niekoniecznie to jest dobre rozwiązaniechuj z tym, bo i tak nikt nie wie co się stanieŻyjesz tak...