Sonata Arctica: The Ruins Of My Life

Ta kraina była kiedyś młoda. Walczyłem o to, jak my wszyscy
Gotów, by umrzeć dla sprawy, dla mego Króla, dla mego Pana

Byłaś powodem, by żyć, by walczyć każdego dnia
Byłaś dla mnie tą jedyną, i byłaś tylko moja

Kiedyś stąd odejdę
Wojna doprowadziła na tak daleko
Zbudowałem dom, w którym się kryłaś
Czekając na mnie, czekając...

Nikt nie zapamięta mej twarzy ni imienia
W snach pozostanę tu na zawsze
Mój grób, słowa wyrzeźbione w próżni
Tylko w domu mogę uleczyć swe rany

Smak ich krwi na mych wargach, i zapach zwycięstwa
Dusza zabliźnia się by żyć. Ten człowiek to nie ja

"Miłość to gra dla słabych", mówili
Kochałem i miłość uczyniła mnie silniejszym

Kiedyś stąd odejdę
Wojna doprowadziła nas tak daleko
Zbudowałem dom, w którym się kryłaś
Czekając na mnie, czekając...

Nikt nie pmięta mej twarzy ni imienia
W snach pozostanę tu na zawsze
Mój grób, słowa wyrzeźbione w próżni
Tylko w domu mogę uleczyć swe rany

Wszystko się kończy, wszystko umiera
Teraz wiem, legendy żyły tylko w jego kłamstwach

Moja długa, kręta droga, rzeka i drzewa przy górze, gdzie żyliśmy
Odnalazłem ruiny mego życia, pierścień w popiołach
Wiem, mój Pan mnie zdradził. Odebrał mi powód do życia
Zabiorę ukochaną w góry, które kochaliśmy, ten jeden, ostatni raz

Zamknę twe oczy, pocałuję na pożegnanie
Tą jedyną, która kiedyś mnie kochała
Rozbity jestem wewnątrz, najdroższa
Moje życie.. powinno się tu skończyć

Twój grób, słowa wyrzeźbione w próżni
Ciemność mnie pochłania