Jacek Kaczmarski: Rejtan, Czyli Raport Ambasadora

"Wasze wieliczestwo", na wstępie śpieszę donieść:Akt podpisany i po naszej myśli brzmi.Zgodnie z układem wyłom w Litwie i KoronieStał się dziś faktem, czemu nie zaprzeczy nikt.Muszę tu wspomnieć jednak o gorszącej scenie,Której wspomnienie budzi we mnie żal i wstręt,Zwłaszcza że miała ona miejsce w polskim sejmie,Gdy podpisanie paktów miało skończyć się.Niejaki Rejtan, zresztą poseł z Nowogrodu,Co w jakiś sposób jego krok tłumaczy mi,Z szaleństwem w oczach wszerz wyciągnął się na proguI nie chciał puścić posłów w uchylone drzwi.Koszulę z piersi zdarł, zupełnie jak w teatrze,Polacy - czuły naród - dali nabrać się:Niektórzy w krzyk, że już nie mogą na to patrzeć,Inni zdobyli się na litościwą łzę.Tyle hałasu trudno sobie wyobrazić!Wzniesione ręce, z głów powyrywany kłak,Ksiądz Prymas siedział bokiem, nie widziałem twarzy,Evidemment, nie było mu to wszystko w smak.Ponińskij wezwał straż - to łajdak jakich mało,Do dalszych spraw polecam z czystym sercem go,Branickij twarz przy wszystkich dłońmi zakrył całą,Szczęsnyj-Potockij był zupełnie comme il faut.I tylko jeden szlachcic stary wyszedł z sali,Przewrócił krzesło i rozsypał monet stos,A co dziwniejsze, jak mi potem powiadali,To też Potockij! (Ale całkiem autre chose).Tak a propos, jedna z dwóch dam mi przydzielonychZ niesmakiem odwróciła się wołając - Fu!Niech ekscelencja spojrzy jaki owłosiony!(Co było zresztą szczerą prawdą, entre nous).Wszyscy krzyczeli, nie pojąłem ani słowa.Autorytetu władza nie ma tu za grosz,I bez gwarancji nadal dwór ten finansowaćTo może znaczyć dla nas zbyt wysoki koszt.Tuż obok loży, gdzie wśród dam zająłem miejsce,Szaleniec jakiś (niezamożny, sądząc z szat)Trójbarwną wstążkę w czapce wzniósł i szablę w pięści -Zachodnich myśli wpływu niewątpliwy ślad!Tak, przy okazji - portret Waszej WysokościTam wisi, gdzie powiesić poleciłem go,Lecz z zachowania tam obecnych można wnosićŻe się nie cieszy wcale należytą czcią.Król, przykro mówić, też nie umiał się zachować,Choć nadal jest lojalny, mogę stwierdzić to:Wszystko, co mógł - to ręce do kieszeni schować,Kiedy ten mnisi lis Kołłątaj judził go.W tym zamieszaniu spadły pisma i układy."Zdrajcy!" krzyczano, lecz do kogo, trudno rzec.Polityk przecież w ogóle nie zna słowa "zdrada",A politycznych obyczajów trzeba strzec.Skłócony naród, król niepewny, szlachta dzikaSympatie zmienia wraz z nastrojem raz po raz.Rozgrywka z nimi to nie żadna polityka,To wychowanie dzieci, biorąc rzecz en masse.Dlatego radzę: nim ochłoną ze zdumieniaTą drogą dalej iść, nie grozi niczym to;Wygrać, co da się wygrać! Rzecz nie bez znaczenia,Zanim nastąpi europejskie qui pro quo!