Michał Bajor: Naszych matek male

Mały balkon nasturcja porastaI trzepocze na wietrze firankaŚwiecą zmierzchem w ciemnej ścianie miastaNaszych matek maleńkie mieszkankaMatka dzień o świtaniu zaczynaSzarym wróblom okruchy wymiataCzasem świeczkę zapali za synaCo wyfrunął daleko do świataW matki domu zeschły wrzos i miętaListy, które oszczędziła wojnaW matki domu codzienność odświętnaW matki domu powszedniość, powszedniość dostojnaBiegnący przez huczący kram dnia twegoTak dawno już nie byłeś tam...Przytulone jak jaskółcze gniazdaCiepłym gwarem świergoczą co rankaW ciemnej ścianie ogromnego miastaNaszych matek maleńkie mieszkankaW matki wzroku niepokój odważnyO dziś, jutro, o dziecko sąsiadaTutaj nie ma spraw małych, nieważnychTu każdemu należy się radaPrzez to miejsce maleńkie i schludneBiegnie prosto i dalej gna w przestrzeńTwego życia zerowy południkByś mógł sobie określić gdzie jesteśBiegnący przez huczący kram dnia twegoTak dawno już nie byłeś tam...Aż nadejdzie zwyczajny poranekI któregoś zwykłego porankaZogromnieją w pałace lustrzaneNaszych matek maleńkie mieszkankaUśmiech matek ozdobi obliczeMatki będą powtarzały sobieŻe dziś muszą wrócić królewiczeZagubieni po świecie synowieKażda matka łzę jasną uroniDrzwi otworzy niezgrabnie i prędkoSyn królewicz wrócił szóstką koni...Nie, to tylko pan listonosz, z rentąBiegnący przez huczący kram dnia złegoTak dawno już nie byłem tam... Dlaczego?