Светлана Копылова : Баллада о матери

Rok czterdziesty pierwszy - strach i straty,
Krwawe łuny skryte płaszczem chmur...
Dwóch chłopaków w koszulach podartych...
Niemcy prowadzili ich pod mur.

Pierwszy z nich szedł starszy, ciemny blondyn,
Silny i wysoki - chłop na schwał.
Za nim drugi - bez wąsów i brody,
Nazbyt młody, by umierać miał.

A za nimi, lewo nadążając,
Stara matka szła po drodze tej
Wciąż o litość dla synów błagając.
"Nein", - oficer odrzekł twardo jej.

"Nie! - prosiła ona, - zaczekajcie!,
Inne wyjście przecież może być.
Chcecie śmierci - to mnie rozstrzelajcie,
Lecz pozwólcie moim chłopcom żyć".

"Dobrze, matko, ratuj więc jednego -
Rzekł oficer, groźnie marszcząc brwi -
Rozstrzelamy zaś tego drugiego.
Możesz wybrać, który milszy ci".

Jakiż w tym śmiertelnym dylemacie
Dobry wybór może ona mieć?
Gdy jednego z dwóch ocali braci,
To drugiemu jest pisana śmierć.

I w rozpaczy matka zapłakała
Patrząc wciąż na twarze synów swych
Tak, jakby naprawdę wybierała,
Który bliższy, który droższy z nich...

I na przemian w oczy im patrzyła...
Tylko stała. Nie mówiła nic.
Znakiem krzyża synów naznaczyła.
"Nie, nie mogę!" - zaś usłyszał "fryc".

I stał on spokojny, zadumany,
Chłonąc kwiatów woń z porannej mgły:
"Słuchaj, my jednego zabijamy,
A drugiemu śmierć przynosisz ty".

Starszy rzekł te słowa swemu bratu,
Tuląc mocno go w ramionach swych:
"Ja zostanę. Ty się bracie ratuj.
Wszak pożyłem dłużej, niźli ty".

"Nie, braciszku, to nie jest w porządku.
Jakże taki wybór przyjąć mam?
Ty masz żonę i małe dzieciątko.
A ja na tym świecie jestem sam".

Tu powiedział grzecznie Niemiec: "Bitte -
Odszedł na bok, patrzył chwilę w dal
I płaczącą odsunął kobietę.
Rękawiczką machnął. Krzyknął - "pal!"

I zagrzmiały głośno dwa wystrzały,
Wzleciał w niebo czarnych ptaków rój.
Oczy matki, pełne łez, ujrzały
Jak jej dzieci kończą żywot swój.

Oni zaś, w braterskim tkwiąc uścisku,
Śpią już wiecznym, ołowianym snem,
Dwa dzieciątka, dwie nadzieje. Wszystko...
Dwa skrzydełka, przełamane złem.

Serce matki z wolna kamienieje,
Kiedy patrzy na swych synów śmierć...
"Głupia matko, - mówi do niej Niemiec, -
Choć jednego żywym mogłaś mieć".

Ona tuli cicho swoje dzieci,
Ocierając krew ich dłonią swą...
Bo matczyna miłość na tym świecie
Jest silniejsza niźli śmierć i zło.