Edyta Geppert: - Tekst piosenki

Płynie rzeka wąwozem jak dnem koleinyKtóra samą siebie żłobiła,Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej Tam na górze są ponoć równiny.I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy Sama biorąc na siebie cień zboczy...Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wijeWłasna w czeluść ciągnie go siła,Ale jest ciągle rzeka na dnie rozpadlinyJest i będzie, będzie jak była,Bo źródłoBo źródło Wciąż bije.A na ścianach wąwozu pasy barw i wyżłobień Tej rzeki historia, tych brzegów Ślady głazów rozmytych, cienie drzew powalonych Muł zgarnięty pod siebie, wbrew sobie.A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina, Ziemia nad nim się zrastać zaczyna...Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu, Woda syczy i wchłania, lecz żyje I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni, Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom,Bo źródłoBo źródłoWciąż bije.I są miejsca gdzie w szlamie woda niemal zastygła Pod kożuchem brudnej zieleni, Tam ślad, prędzej niż ten co zostawił go, znika Niewidoczne bagienne są sidła.Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki, Więc jest nurt, choć ukryty dla oka!Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna, Niech się sypią lawiny kamieni!I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów, Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni Jak nie rzeka podziemna?Groty w skałach wypłucze, żyły złote odkryje- Bo źródło Bo źródło Wciąż bije.