Jacek Kaczmarski: Ofiara

Pijany listonosz ze świata modliszekPrzywozi mi listy i niszczy mi ciszę,Której nie ma i tak;Bo jest dziecko moje i sny atomowe,I myśli myśliwce, co są odrzutowe -Ich huk - to dla mnie - znak.I cóż, że podłogi są wypastowane,Że zegar służąca nakręca co rano,Wczorajsze umyje szkło...Któż wie, kiedy Skrzynia się sama otworzyNa głos - nam nieznany - ze znanych przestworzyBy rzec, że stało się - To!Co wtedy mam robić na drewnianym gankuZ brwią troski, w krawacie - i nad filiżankąZ bezwzględnym fusem na dnie?Jak dziecko ocalić? Ma chore migdałkiNie mogę w zagładę wszak wkroczyć - bez walki -Nie jego bierzcie, lecz mnie!A tu brać nikt nie chce, choć siódmych trąb brzmieniaCo chwilę mnie budzą i chęć odkupieniaDo gardła podchodzi mi.Kochanek żony drwi kwaśnym oddechem,Więc może odkupię ich grzech - moim grzechem -Służąca, co szkło myje - lśni...Jej, obcej, wywnętrzyć się można naprędceZ najgłębszych tajemnic, gdy proszą już ręceW imieniu napiętych ud.Poświadczy krucyfiks, stół, piec, fisharmonia,Że to, co trzymałem przy ustach i w dłoniachTo była prośba o cud.Więc lekarz rodziny, adwokat i żonaOświadczą, że śnię, że zabawa skończona,Że rozwód i wyjazd stąd...Kochają się, jechać chcą gdzieś do Australii,Więc rozumiecie, że muszę podpalićTen dom, by pojęli błąd!Płomienie z kredensów, wykładzin i krzeseł,Grzyb dymu, co pustym się niebem poniesie -To wszystko, co mogę dać,By oni przetrwali, zajęli się dzieckiem,By mogli choć czas jakiś jeszcze bezpiecznieZ życia, co warte - brać!Ach, płacz był i krzyki i desek jęk w żarze,Potem mnie biali gonili lekarze,Za lęk, za przestrogę, za ból -- Niech spali się dom, zanim świat się wypali -Wołałem, gdy ręce mi sprawnie wiązali,Wywiązując się z ról...Sadziliśmy z małym gałązkę na brzegu.Dziś musi z gałązki tej - krzywe być drzewo,Lecz drzewo! Dla ludzi - strach!Bo światłem to tylko - co nam prosto w oczy!Człowiekiem - co człowiek krwi własnej utoczy -Plus Leonardo i Bach.