Jacek Kaczmarski: W

Wchodzimy z twarzami zdrowymi od mrozu,Siadamy przy ogniu tańczącym z radości.Ścieramy z nadgarstków odciski powrozów,Wołamy o wino i chleb i tłustości,Spod ścian patrzą na nas w milczeniu miejscowiNapięci, na wszystko gotowi.Wchłaniamy łapczywie wielkimi kęsami,Łykamy alkohol aż warczy nam w grdykach,Bekniemy czasami, pierdniemy czasami,Aż z ław w ciepło wzbija się woń wędrownikaI płynie pod ściany miejscowych, jak rękaCo mówi - przestańcie się lękać.Śpiewamy piosenki o drodze i pracy,O braku pieniędzy i braku miłości,Podnoszą się ze snu miejscowi pijacy,Słuchają oczami rozumnej przeszłości,Ktoś wstanie, podejdzie, zapyta - kto my?- My dzieci wolności, bezdomne my psy.Przysiada się stawiać i pytać nieśmiałoGdzie dobrze, gdzie lepiej, a gdzie pieniądz rośnie?I plączą się cienie pod niską powałąI coraz jest ciaśniej i duszniei i głośniej,Bo oto włóczędzy z przeszłością swą mrocznąDla ludu się stają wyrocznią.Mówimy o wojnach w dalekich krainach,Zmyślamy, bogactwa zdobyte, stracone,Słuchają, jak mszy, dolewają nam wina,I dziewki przysiada się też, ośmielone,Do ognia dorzuci przebiegły gospodarz:Noc długa korzyści mu doda.Rozgrzani, snujemy niezwykłą opowieśćZazdroszcząc im tego, że tacy ciekawi,Choć mają, co każdy powinien mieć człowiek,A za - byle co - już gotowi zastawićBy włóczyć się, szukać i błądzić, jak my I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.Pijemy i każdy już ma coś na oku -Ten nocleg w piekarni, ten pannę piersiastą;Świt znajdzie nas znowu za miastem na stoku.Gdzie nikt tak naprawdę nic nie ma na własność,A im pozostanie piosenka i sny:"My dzieci wolności, bezdomne my psy"...