Александр Дольский : Сентябрь. Дожди. (Sentyabr Dozhdi)

Zagrały deszczowe sonaty
Klawisze moknących tych dni,
A w rynnach ich kropel staccato
Jak dźwięki organów wciąż brzmi.
Od lat już przez czas ten ponury,
Gdy zima do mych puka wrót
Na dżdżystą tę czekam aurę
Wciąż czekam, wciąż czekam na cud...

Lecz cóż, oto w końcu
Deszczowy jest wrzesień.
Lecz cóż, oto w końcu
Jesienny wiatr wieje.
I chmury zwiesiły
Ukośne swe sieci
I skończył się miesiąc
Już ósmy z kolei.

Nie jestem jak dawniej naiwny
Więc mówię - poczekaj, jak chcesz...
I żyję w nadziei przedziwnej,
A lata mijają, jak deszcz.
I w rytmie swych kropel rozbrzmiewa
Ten niebieskooki mój kat -
Tysięczna dla kogoś ulewa,
Lecz pierwszy mój płacz już od lat.

Lecz cóż, oto w końcu
Deszczowy jest wrzesień.
Lecz cóż, oto w końcu
Jesienny wiatr wieje.
I chmury zwiesiły
Ukośne swe sieci
I skończył się miesiąc
Już ósmy z kolei.

A jeśli by życia szlak kręty
Położyć na dłoni, jak nić,
To mógłbym, przy oczach zamkniętych
Zobaczyć, co jeszcze ma być.
Nie trzeba tak i nie wypada...
Nie zgadzam się wciąż na los mój.
Choć wiem jak przebiegnie parada,
To nie wiem czym skończy się bój.

Lecz cóż, oto w końcu
Deszczowy jest wrzesień.
Lecz cóż, oto w końcu
Jesienny wiatr wieje.
I chmury zwiesiły
Ukośne swe sieci
I skończył się miesiąc
Już ósmy z kolei.