Emil Blef: Mam tak

Mam taką twarz, że ludzie mi ufająMówią do mnie, seplenią i jąkająWiesz, dla niektórych to nie łatweI gdy temat już umiera i nie mają co powiedzieć, mówią prawdęWtedy słucham, bo nas doznań wszystkichJedno będzie unikatem, każdy ma przebłyskiChcę przez moment ponieść ich walizkiPoznać bagaż, w czym wygrywał, z czym się zmagałBo od cięcia pępowiny, przez pierwszy klaps w tyłekDo momentu, kiedy łapiesz drugi oddech, człowiek żyjeŻeby poznać świństwa, szczęście, kilka gwałtówKtóre oferuje rzeczywistość nam dla żartuWiem, taka ciekawość jest niezdrowaAle chcę wysłuchać tych momentów by dały się splądrowaćTe historie dadzą mi natchnieniaŻebym mógł przeprowadzić na rzeczywistości drenażKomfort poznawania ludzi ma niewieluA znam takich, których z miejsca szanse są równe zeruPowiedz mają jeśli nie chcesz czuć tego dystansuDobre historie zawsze słyszy się tylko w rewanżuWysłuchaj tych, które mam dla ciebieJeśli czujesz, że obcujesz z prawdą, to dobre przeświadczenieChoć nie wszystkie są moje czy prawdziweTo mają cechę wspólną - ja jestem tym ogniwemWasze prawdy a mój cytatBlef mówi prawdę poprzez kłamstwo, to ta płytaI nawet jeśli kłamię, to ja to mogę robićBo takie prawo od zawsze daje mi papier[x2]Dobra historia jest jak pet i kawaDobra historia jest jak na nudnej drodze wariatBo każdy ma w zanadrzu kilka takichBo życie brudzi wszystkich, nie zostawia nagichChcę usłyszeć twoją historięBo przynajmniej powie coś o tobieJeśli sama w sobie mnie nie porwie