Jaszczur: G

Świata głodni, w uczuciach nieraz chłodni,Nie przywykli do porażki, Życie zawsze brać na luzie, to Warszawskie chłopaki, Wyrośnięte szczeniaki, Życia głodni, rozmówcy nie wygodni, Życie w dobrobycie, czy na ciągłym przemycie, Pod kreską, czy nad nią, nie ważne to jest, Ważny jest szelest i bit bloków, I miliony kroków pozostawionych na tych chodnikach, Na Warszawskich blokowiskach, życia śmietnikach. Wychowały mnie te szare bloki, Nadzieją na lepsze jutro były błękitne obłoki, To że wieżyłem w siebie i nasze postanowienia, To że wiedziałem że świat się zmienia, Wierzyłem w lepsze jutro dla siebie i dla mych bliskich, Liczyłem na lepszy kraj dla ludzi wszystkich, Dla mych bliskich, Zawsze dużo szacunku, dużo bratniej miłości, W stosunku do lamusów zawsze dużo złości, Zawsze dużo podłości Głowa do góry świat może być piękny, Świata głodni, w uczuciach nieraz chłodni, Nie przywykli do porażki, Życie zawsze brać na luzie, to Warszawskie chłopaki, Wyrośnięte szczeniaki, Gdy przychodziłem na świat to płakałem, Niepewność, niczego o nim nie wiedziałem, Nie wiedziałem, jaki może być brutalny, A jaki może być piękny, Nie wiedziałem ile czeka na mnie niespodzianek, Nie wiedziałem jaki piękny może być poranek, A jakie słodkie wieczory, Nie wiedziałem co znaczy ból, Co oznacza słowo nie uleczalnie chory Nie wiedziałem co oznaczają pod oczami wory, Przed wiedzą opory, Grzeczne chłopaki to tylko pozory, A chciałem być człowiekiem, jak każdy inny, Młody bardzo dziecinny, Jednak z roku na rok coraz bardziej poważny, Dorosły? Jeszcze nie, ale już bardzo rozważny, Zająć się swym życiem, nie zważając na przeciwności, Doceniając tych co dają mi tyle miłości, Doceniając tych którzy zawsze ze mną przy boku, Na każdym kroku widzę ich twarze, Na każdym kroku szanuję ich decyzję, Wiem że nie zawsze warto iść na łatwiznę, Że nieraz tylko ciężka droga, a rąk szkoda, Niech nie będą siedliskiem dla odcisków, Lepiej się kryć przed gradem pocisków, Wiem żeeee, że w życiu niema tylko zysków, A porażki są wkalkulowane w koszta, Wiem kto pozostał, a kto z nami już dawno się rozstał, Z różnej przyczyny, nieraz z niczyjej winy, Po prostu zasnął i już nigdy się nie obudzi, Taka chwila na zawsze w nas pobudzi, Pragnienie zemsty za krzywdy poniesione, Pragnienie zemsty za chwile utracone, I choćby niewiem co było zawsze wiem w którą mam iść stronę, Życia głodni, rozmówcy nie wygodni, Życie w dobrobycie, czy na ciągłym przemycie, Pod kreską, czy nad nią, nie ważne to jest, Ważny jest szelest i bit bloków, I miliony kroków pozostawionych na tych chodnikach, Na Warszawskich blokowiskach, życia śmietnikach.