Linkin Park: Rhinestone

Ze szczytu dna dno
Z dna na szczyt, powstrzymuję się
Od zepsucia do szpiku kości
Powstrzymuję swoje myśli
Jednak słońce nas opuściło
Tak więc walczę o niebo
Daleko mi jednak do świadomości
Myślę "dlaczego próbowałem?"

Od nitki do igły, od środka do końca
Kiedy niebo się zachmurzy i padnie cios, przed którym nie możesz się obronić
Wówczas deszcz ześle ociekające sarkazmem pytanie
Zdecydowanie, siłą sugestii
Wtedy, z oczami mocno zamkniętymi, patrząc przez rdzę
I zgniliznę oraz pył, na plamkę światła padającą na podłogę
Rozlewająca się po świecie pozorów
Wtedy oczy lekko się otworzą i znów zapadnie mrok

Ze szczytu dna dno
Z dna na szczyt, powstrzymuję się
Od zepsucia do szpiku kości
Powstrzymuję swoje myśli
Jednak słońce nas opuściło
Tak więc walczę o niebo
Daleko mi jednak do świadomości
Myślę "dlaczego próbowałem?"

W momencie, kiedy mnie znajdziesz
Twoje oczy mnie spopielą
Mówiłaś, że nigdy mnie nie zapomnisz
Ale to tylko piętrzące się kłamstwa

Przemieszczając się wkoło, krzycząc przy wzlotach i upadkach
Skaza dająca o sobie znać nieustannym dźwiękiem
Koło żywota się kręci, a zachód słońca pełznie
Mijając lampy uliczne, samochody, ogniwa łańcucha oraz beton
Okno, które rośnie przyciągając wzrok
I krzyczy snopem żółtego światła, które oblizuje
Małą czarną postać siedzącą przed oknem
Wewnątrz kamiennego pudełka z igłami na szczycie
Nic nie stoi w tym ogniwie łańcucha
Kiedy traci się mózg, nic nie wiedząc o tym, że było się częścią gry
A potem, gdy wnętrzności puchną, mimo, że pudełko pozostaje takie samo
Wstyd - wykop łopatą kawałki bólu
Możesz spróbować ukryć się w świecie ułudy
Jednak, kiedy papier zostanie zmięty, nie będzie dało się go wygładzić

O tak, złapałem Cię na gorącym uczynku
Lepiej się cofnij
Powiedz mi, że Cię przejrzałem